گزارش برنامه
تاریخ اجرا: ۷ و ۸ دی ماه ۱۳۹۶
مدت برنامه: ۱٫۵ روزه
معرفی قله دومیر:
واژه «دومی» به معنای بلندچهره و واژه «ار» به معنای باشکوه میباشد. دومیر یعنی بلندچهره و باشکوه.
کوهستان دومیر یا اردهال جدا از رشتهکوه کرکس است که از گردنه نابر به این رشته کوه متصل میگردد. قله دومیر قلّهای بسیار زیبا به ارتفاع تقریبی ۳۴۹۰ متر در فاصله ۴۵ کیلومتری شهرستان کاشان و در ۳۵ کیلومتری شهرستان دلیجان قرار گرفته و بلندترین قله استان مرکزی بهشمار می‌رود. این کوهستان چندین یال طولانی دارد که از قلّه اصلی انشعاب گرفته و دارای چندین قلّه شاخص بالای ۳۰۰۰ متر میباشد، که برای صعود به هر یک از این قلّه ها یک یا یک و نیم روز برای برنامه کوهنوردی زمان نیاز است. دومیر چند مسیر صعود دارد. که مسیر شمالی معروفترین مسیر صعود است. تیم ما از مسیر غربی که کوتاهترین مسیر است، و از روستای مزوش صعود کرد.
مسیرهای صعود به قله :
۱) مسیر شرقی: روستای نراق- قله دومیر
۲) مسیر غربی: روستای مزوش- دره معدن- قله دومیر
۳) مسیر شمالی: روستای نشلج – قله دومیر
۴) مسیر جنوبی: روستای قالهر – قله دومیر
بهترین فصل صعود: فصل بهار و تابستان است.
موقعیت جغرافیایی:
قلل معروف این کوهستان عبارتند از: نک به ارتفاع ۳۴۰۰ متر، هودنگ به ارتفاع ۳۲۸۰ متر، انگوره به ارتفاع ۳۲۵۰ متر و گلهزنجن به ارتفاع ۳۰۰۰ متر در یال شرقی به طول ۲۰ کیلومتر قرار دارد. قلل مارفیون به ارتفاع ۳۰۷۰ متر، چالکمان به ارتفاع ۳۰۵۰ متر و سیاهکوه به ارتفاع ۳۰۰۰ متر در یال شمالی به طول ۱۰ کیلومتر که به سمت شهر نیاسر کشیده شده است قرار دارد. قلل اوغان به ارتفاع ۳۱۰۰ متر، لادهون به ارتفاع ۳۰۰۰ متر، سرمال به ارتفاع ۲۹۰۰ متر و کلجار به ارتفاع ۲۸۰۰ متر در یال شمال غربی به طول ۲۰ کیلومتر قرار گرفته که تا گردنهی نراق کشیده شده است.
روستای مزوش:
واژه «مز» به معنی صعب و سخت و واژه «وش» به معنی مانند و گونه می باشد و به احتمال زیاد به خاطر کوهستانی بودن و عدم دسترسی آسان و صعب العبور بودن مسیر رسیدن به این روستا و نیز اینکه بن بست می باشد؛ نام «مزوش» به معنی سخت گونه انتخاب شده است. مسیر دلیجان به روستای مزوش ابتدا با مسیر غار چالنخجیر یکی است، که همان جاده دلیجان به نراق است اما نرسیده به خروجی غار، با فلش «بیبی زبیده خاتون» از آن جدا میشود. روستای مزوش آخرین روستا در مسیر است. از دلیجان تا این روستا حدودا ۴۰ تا ۴۵ دقیقه راه است.
پوشش گیاهی:
این کوهستان دارای پوشش گیاهی متنوعی مانند آویشن، انواع باریج، آنغوزه، درمنه، انواع گون، طره، گزنه، زرشک کوهی، زرینگیاه، پودنه و بومادران میباشد.
پوشش حیوانی:
حیواناتی مانند گراز، روباه، شغال، گرگ، خرگوش، انواع مار و آفتابپرست نیز دیده میشود.
دسترسی به آب: در منطقه تنها یک چشمه بنام چشمه اوغان در دره بیدستان وجود دارد که آن هم خشک بود.
وضعیت آنتندهی: در طول مسیر نداشتیم.
شرح برنامه:
یکی از هیجان انگیزترین تجربههای کوهنوردی، میتواند صعود به قلههای شهرهایی غیر از تهران باشد. مخصوصا اینکه تابحال آن منطقه را ندیده باشید و برای اولین بار قدم به آنجا میگذارید و همه چیز برای شما ناشناخته است. برنامه قله دومیر طبق تقویم باشگاه روزهای هفتم و هشتم دی ماه به مدت یک و نیم روز برنامه ریزی شده بود. با توجه به اعلام پیش گزارشها توسط آقای رئوفی، سرپرست برنامه و کمک ایشان، خانم نادری، تیم ۱۵ نفره قله دومیر بسته شد. قرار ما روز پنجشنبه ۷ دی، ساعت ۱۳، در تعاونی یک پایانه جنوب بود. با جمع شدن تیم در محل قرار، سوار اتوبوسهای خمین که بلیطهای آن از قبل تهیه شده بود، شدیم و ساعت ۱۳:۴۵ راه افتادیم. ساعت ۱۶ اتوبوس توقف کوتاهی در قم-سلفچگان داشت. ساعت ۱۷:۲۳ دقیقه به دلیجان رسیدیم و از اتوبوس پیاده شدیم. همزمان که بارها را تحویل میگرفتیم مینی بوسی هم که قرار بود ما را به روستای مزوش ببرد هم رسید. در همین حین که اعضا سوار مینی بوس میشدند، آقای زندی، رئیس هیئت کوهنوردی دلیجان به استقبال ما آمدند که این موضوع باعث خوشحالی و شگفتی اعضای تیم ما شد. ساعت ۱۸:۱۵ به روستای مزوش رسیدیم. قرار بود شب را در اتاقکی که در یک حسینیه بود اقامت داشته باشیم تا بتوانیم علاوه بر استراحت، وسایل غیر ضروری را در آنجا بگذاریم تا فردا را سبکبال صعود کنیم. مورد جالب در مورد محل اقامت ما وجود وسایل رفاهی بود که بنظر میرسید این اتاقک محل زندگی افرادی باشد. همه با شادمانی و هیجان خاصی در مورد برنامه جمعه صحبت میکردیم و خستگی راه ۴٫۵ ساعته در اتوبوس هم بنظر نمیرسید که تاثیری بر روی ما گذاشته باشد. شب هنگام شام را به اتفاق صرف کردیم و در این بین نیز از خاطرات اعضای تیم بسیار لذت بردیم. قرار شد که ساعت ۴:۳۰ صبح بیدارباش و ساعت ۵:۳۰ ساعت حرکت باشد. بههمین خاطر طبق صحبتهای سرپرست وسایل فردایمان را آماده کردیم تا زمان را از دست ندهیم.
صبح جمعه پس از صرف صبحانه در حالیکه هوا تاریک بود بوسیله مینی بوسی که از شب قبل هماهنگ کرده بودیم به سمت پای کار راه افتادیم. ساعت ۶:۱۵ از ماشین پیاده شدیم. پس از انجام چند حرکت نرمشی توسط آقای پهلوانزاده و تعیین مسئولیتهای اعضا توسط سرپرست برای صعود آماده شدیم. ابتدا از داخل جاده به سمت شرق حرکت کردیم. کمی جلوتر به دوراهی یال و دره میرسیم. در اینجا تانکرهای آبی را مشاهده کردیم که میتوانست یک نشانی خوب برای ما باشد. اما خیلی نمیشود اینگونه نشانیها را برای صعودهای بعدی نشانهگذاری کرد. چون ممکن است مثلا اگر سال بعد بخواهیم به این منطقه بیاییم تانکرها را برداشته باشند. (البته شاید!)
محل تانکرها ابتدای درهای بنام بیدستان است که بخاطر وجود چند درخت بید به این نام معروف است (البته به دره معدن نیز معروف است). فقط یک چشمه در کنار درختهای بید وجود دارد که در این فصل خشک بود و در قسمتهایی هم یخ زده بود. جهت حرکت ما همچنان به سمت شرق است و کم کم سوار بر یالی که سمت راست دره بیدستان است، میشویم. خورشید در حال بالا آمدن است. چون پشت کوه است ما آن را نمیبینیم. اما نور نارنجی و طلایی رنگی که روی ابرها افتاده است همه ما را به وجد میآورد و با شوق خاصی از دیدن این پالت رنگی زیبا انرژی مضاعف میگیریم. ناگفته نماند که این صحنه از دید عکاسان ما دور نماند و نتیجه آن عکسهای فوقالعادهای به مثابه تابلوهای زیبا که با قلم موی پرتوهای خورشید رنگآمیزی شده بودند، شد. تیم بصورت یکدست با سرقدمی خوب آقای پهلونزاده بر روی یال حرکت میکرد و به پیشنهاد سرپرست ساعت ۷:۵۰ دقیقه توقف کوتاهی برای استراحت و خوردن تنقلات داشتیم. این تنها استراحت ما تا قله بود. پس از ۱۰ دقیقه توقف راه افتادیم. همچنان که پیش میرفتیم مسیر کمکم سنگی میشد. در ادامه قله دومیر نمایان شد و مسیر تقریبا تیغهای. مسیر را کاملا با احتیاط طی کردیم. در قسمتی از مسیر مقداری فرود رفتیم و سپس به بالا آمدیم. بعضی جاها کمی دست به سنگ شدیم. در نهایت ساعت ۹:۵۲ دقیقه همگی به قله رسیدیم. در این زمان باد کمکم شدت مییافت. بعد از استراحت و خوردن تنقلات، همگی عکس یادگاری گرفتیم، با قله وداع کردیم و ساعت ۱۰:۲۵ دقیقه از جهت شمال غرب قله به طرف دره راه افتادیم. مسیر را بصورت زیگزاگی ادامه دادیم. در بین راه توقف کوتاهی جهت کم کردن لباس داشتیم. ساعت ۱۱:۱۲ دقیقه برای استراحت ۱۰ دقیقه ای توقف کردیم. ساعت ۱۱:۵۵ به گوسفندسرا رسیدیم که افراد محلی به آن عاقل یا آغل میگویند. در آخر با رسیدن به منبعهای آبی که صبح دیده بودیم در ساعت ۱۲:۵۰ دقیقه سوار مینیبوس شدیم و پیمایش ما پایان یافت. بلافاصله به محل اقامتمان بازگشتیم. وسایل را جمع کردیم. ساعت ۱۴ به سمت دلیجان راه افتادیم. ناهار را در ماشین صرف کردیم. طبق برنامه ریزی که از قبل کرده بودیم و با توجه زمانی که تا آمدن اتوبوس برای بازگشت به تهران داشتیم، به سمت غار بسیار زیبای چالنخجیر حرکت کردیم. این غار در ۸ کیلومتری شمال شرقی دلیجان و به فاصله ۴ کیلومتری از جاده دلیجان-نراق واقع است. بعد از بازدید از غار به سمت دلیجان راه افتادیم. ساعت ۱۹:۱۶ دقیقه سوار اتوبوسی که از قبل هماهنگ شده بود شدیم و ساعت ۲۲:۴۵ دقیقه به پایانه جنوب رسیدیم و برنامه ما خاتمه یافت.
مدت زمان کل برنامه: ۶ ساعت و ۳۰ دقیقه
مدت زمان صعود با احتساب استراحت: ۴ ساعت و ۱۰ دقیقه
مدت زمان فرود با احتساب استراحت: ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه
کل مسافت پیمایش شده: حدودا ۸٫۵ کیلومتر
