۱_تمرکز: یک ویژگی رواني است که در آن فرد تمام ذهن خود را معطوف به کار خاصی می‌کند. کوهنوردی در واقع به نوعی مراقبه و خودنگری است چون برای حفظ سلامتی و رسیدن به موفقیت نیاز است که بر زمان حال و لحظه ای که در آن قرار دارند متمرکز شوند. فرد بر آنچه انجام میدهد متمرکز میشود و نگران گذشته و آینده نیست. در واقع فرایند کوهنوردی خود حائز شرایط سلامت روانی است چون با کاهش اضطراب موجب آرامش و درنهایت نظم فکری میشود. یکی از موضوعات قابل بررسی در این زمینه، گفتار درونی افراد در حین انجام فعالیت کوهنوردی است.
۲-اعتمادبه‌نفس :به معنای اعتقاد به توانایی‌های خود است. ورزشکاری میتواند به هدف خود برسد که معتقد باشد میتواند به هدف خود برسد. حتّی اگر فرد توانایی رسیدن به هدف را داشته باشد اما اعتقاد به رسیدن به هدف را نداشته باشد، نمی‌تواند به هدف برسد. در کوهنوردی افراد با ترس و خطر مواجه هستند که باعث میشود در زندگی واقعی روش اجتنابی استفاده نشود.و روش رویارویی رو در پیش بگیرند و در نهایت چیرگی بر ترسها و رسیدن به موفقیت موجب افزایش اعتماد به نفس آنان میگردد. اگرچه این باور در میان کوهنوردان وجود دارد که اعتماد به نفس کاذب و بیش از حد میتواند مسبب اتفاقات ناخوشایندی شود.
۳-کنترل هیجانات: منظور از کنترل هیجانات ورزشکار این است که بدانیم ورزشکار چه موقع و چرا دچار هیجانات میشود تا بتوانیم این هیجانات را در مسیر درست هدایت کنیم. هیجان مضر که سبب کاهش عملکرد ورزشکار میشوند، عبارت‌اند از خشم و اضطراب. اضطراب به دو صورت نمايان مي‌پود: فیزیکی و روانی. علائم فیزیکی و جسمی اضطراب عبارت‌اند از تعریق، تهوع، لرز و … علائم روانی مربوط به اضطراب عبارت‌اند از نگرانی، افکار منفی و گیج بودن و فقدان تمرکز. کوهنوردی بعنوان فعالیتی ریسک پذیر تصور میشود که یکی از نکات قابل بحث است چرا که برخی تحقیقات نشان داده اند اصولا افراد هیجان خواه به طرف ورزشهای پرخطر کشیده میشوند. لذا در اینجا ارزیابی کوهنورد از نظر هوش هیجانی (میزان آگاهی و شناخت هیجانات خود و دیگران و توانایی مدیریت آن) میتواند میزان اثرات منفی هیجان خواهی را کاهش دهد.
۴-سخت رویی و تاب آوری را میتوان به عنوان ویژگی خاص این رشته نام برد. چرا که با انجام پیوسته آن به دلیل ماهیتش این ویژگی در افراد قابل پرورش و افزایش است و از سوی دیگر با سنجش آن میتوان افراد کارآمد تر را برای موقعیتهای خاص برگزید. تاب آوري به توانايي يك انسان گفته مي شود كه به طور موفقيت آميز شرايط نامطلوب را پشت سرگذارده وبا آنها تطابق مي يابد. تاب آوري ويژگي يا خصلتي نيست كه برخي داراي آن باشند و برخي آنرا نداشته باشند، به بيان دقيق تر، تاب آوري بيانگر تعاملي بين انسان و محيط است، البته تنها پايداري در برابر آسيب ها يا شرايط تهديد كننده نيست و حالتي انفعالي در رويارويي با شرايط خطرناك نمي باشد، بلكه شركت فعال و سازنده در محيط پيراموني خود است. مي توان گفت تاب آوري، توانمندي فرد در برقراري تعادل زيستي ـ رواني، در شرايط خطرناك است. در حال حاضر در بسیاری از کشورها برنامه های مدونی جهت رشد این ویژگی تهیه و اجرا می شود.
۵-فعالیت گروهی: کوهنوردی یک فعالیت گروهی است، اصول اولیه از سایر کوهنوردان یاد گرفته میشود و در سایه همکاری و همیاری یکدیگر می توانند بر مشکلات فایق آیند. لذا دوستی های نزدیکی بین افراد ایجاد می شود. اساس هر ارتباطی شناخت درست افراد از یکدیگر می باشد در بسیاری موارد مشاهده شده است که شناخت نادرست مسبب بسیاری از فجایع بعدی شده است.
