بی نظیر و نافذ میدیدمش ، نه آنگونه که دیگران می‌بینند ، و نه آنگونه که هست ، و نه همچنان که می نمود . من او را از نگاه خویش میدیدم ؛ زنی استوار و پابرجا ، و در عین حال مستقل . برداشتی ویژه از پاره ای نشانه ، نشانه هائی درونی و گاهی نیز دیداری . و ستایش این همه ، تنها کاری بود که می‌توانستم انجام داد . حس من این بود ؛ کوله اش را مانند کلاهی فاخر میدیدم که زنان متجدد ابتدای قرن بیستم برای جذابیت و زیبایی بیشتر بر سر می‌گذاشتند . و...

پشت کوهستان درّه ای ست که برای ساز رود سیم ستاره ستانده از شب های کویر آنسوتر بر تن شاکی قلوه سنگ در مسیر رود ، ردّ شلاقی ست ، از رعد رقصان به تن ابر از همان دوداندود سیاه که خرمن کوه را کرده سیر … من‌کوله برداشته‌ام راه خریده ام … من برای کفشهایم حافظ خوانده ام برایش افسانه ها گفته ام گفته ام پشت کوهستان دره ای ست باید مرا ببرد تا با نوازش ساق‌های بیقرارم ترانه بهار را در قطره ای عارف و خموش روی گونۂ ادراک بگنجانم من بر تک درخت پاکوب دور … همان...

آخر سالی با خودم قرار گذاشتم که پیش از سال نو کوله مو بذارم روی یه صندلی و مثل بازجوها ازش اعتراف بگیرم و تر و تمیزش کنم ، بالاخره روزش فرا رسید . رفتم سراغش و یقه شو گرفتم . همینطور که دست و بالـَک میزد تا ولش کنم ، بلند بلند فریاد میکشید که ؛ چته …!؟ ولم کن ، مگه چیکار کردم !؟ منم بدون اینکه به داد و فریادش توجه کنم ، بردمش وسط حیاط و گفتم : هرچی داری بریز بیرون . اولش توجهی به حرفم نکرد و زد تو فاز قرشمال بازی که :...

به کوه رسیدم ، نگاهش کردم ، سنگی از آغوشش قِل خورد و رفت پائین ، شانه هایش می لرزید !. گفتم : می شود بنشینم؟ رویش را به من برگرداند و با بی حوصلگی گفت : دلت می‌خواهد بنشین . کوله ام را به صخره ای تکیه دادم و گفتم : اگر بنشینم حرف میزنم ها…. گفت : حرف زیاد شنیده ام جوان … سکوت را بلدی ؟ گفتم : بلدم ، اما تا نگوئی از چه میلرزی نمی‌روم گفت : اگر سکوت کنی خواهی دانست … در کنارش نشستم ، ساعتی گذشت …. او هیچ نگفت !! اما...

یک کوله دوید تا رسد بر سر راه یک کوله جهید تا شود همره ماه آن کوله که رفت بر سر کوه چه دید پاکوبۂ کم ثمر که شد دامن آه وآن کولۂ آسمانی از ره که رسید از گـَرد رهش ستاره ها ریخت چو کاه بر خود چه گریست کولۂ رهرو سنگ دانش چه فرا گرفته از میدانگاه بر خود بنشست بر سر سنگ چکاد اندوه گرفته بودش انگار به چاه زآن سو به کناره اش همان کولۂ شاد همرخ به تبار نور چون شاهنشاه لبخند کشانده بود بر طاق زمان چرخی ز سماع سالکان هم گهگاه دیدش که...

دیونه شدن کاری نداره ، دیدن کوله ی تنها لابلای صخره ای که صاحبش ولش کرده تا سبکبال تر به قله برسه !؟ آخ چه حزنی داره این تنهائی ، چه غمگینه این نشستن و نرفتن در اوج رفاقت ، این فراق تلخ از نرسیدن … من حتی برای همون کولۂ تنها هم غمگین میشم . حتی برای عطر خوشبوی معلق در پاکوب که از کولۂ قشنگ در حال گذر به مشامم میرسه ذوق میکنم ، هر چند خاک آلود ، هر چند پر غبار …. براش نفس میکشم ، عمیقِ عمیق … من همینم ، همینقدر دیونه .  

کوله ام فرتوت شد من هم که پیر او هماره پشت من چون یال شیر پا به پا تا قله های دورِ قاف گم شدم همراه او همچون ابیر گاه بالش بود در زیر سرم گه به پشت قاطران خُرد و خمیر در بهاران بوی گلها خوش ولی کوله ام خوشبوتر از عطر و عبیر گر رفیقان ره به پاکوبه شبان دلخوشم از همرهی روشن ضمیر او مرا با خود برَد تا اوج وحی کوه طور و قاف دورِ بی نظیر پُشته پُشته قصه دارد در نهان از غنی و مالک و مرد فقیر کوه رفتن با همو یک لطف...

الا یا ایها الساقی ادر کاسأ و ناولها که کوله بس چه سنگین و منم تنبل ز تنبلها ……………………………………….. اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را به پشتش میدهم کوله دماوندی بَرَد ما را ………………………………………… دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند خبر آمد برِ قله می و پیمانه زدند ! ………………………………………… دوش میآید و رخساره برافروخته بود که ز خورشید سر قله تنش سوخته بود ………………………………………… یا رب سببی ساز که یارم به سلامت به سر قله رسد بی حرَج و شرم و خجالت ………………………………………… گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید گفتم که کوله ام کو...