امیر ملیحی در یادداشتی که برای پایگاه خبری بام ارسال کرد اظهار داشت: حوادثی چون سقوط ، سکته ، بدی شرایط جوی ، شکستگی ، و پیچ خوردگی مفاصل ، و موارد دیگر در قالب گروههای چند نفره ، قابل مدیریت بوده و ضریب خطر را به میزان زیادی کاهش می دهد .اما اینکه یک کوهنورد به قصد صعود به قله ای ، یا گشت و گذار در کوهستان ، به تنهایی اقدام به پیمایش میکند کمی تأمل برانگیز است !!
پرسش اینجاست ؛ که چرا یک کوهنورد ، با آنکه میداند کوهنوردی_انفرادی چه خطراتی دارد و عواقب آن را نیز بارها دیده ، و تجربه بالایی دارد ، پا به چنین راهی می گذارد !؟
چه عواملی باعث میشود که با همه هشدارها و تذکرات به کاری دست میزند که هر لحظه امکان حادثه ای ناخوشایند را برای خویش فراهم میکند ؟
۱_اعتماد به نفس بیش از اندازه
۲_نادیده گرفتن آموزش ها و تجربیات گذشته
حادثه در کوهنوردی همواره وجود داشته و در ذات این ورزش است ، بیگمان درصد زیادی از حوادث به وجود آمده ، ناشی از رفتار نادرست و عدم به کارگیری آموزشها از سوی کوهنوردان در حین پیمایش در کوهستان است .
اما یک نکته دیگر هم هست ، که پیچیدگی حادثه را بیشتر میکند ، اینکه فردی با توجه به همه خطرات ، به عمد و شاید ناشی از افسردگی روحی بیش از حد ، در خود نیاز به تنهایی احساس کرده و سر به کوه می گذارد ، تا با خود و افکارش در طبیعت آرام بخش تنها باشد .
اما این تنهایی بسیار خطرناک و حادثه خیز است .
نفس ورزش کوهنوردی در گروهی بودن آن است ، آنجا که اگر یکی از اعضای گروه به هر دلیلی دچار حادثه شود ، دیگر اعضا به کمک او بشتابند و یاری گرش باشد .
برای یک فرد تنها ، هر لحظه تنهایی در کوهستان آبستن خطراتی غیرقابل پیشبینی ست ، ساده ترین شکل آن پیچیدگی مچ پای کوهنورد است ، که می تواند او را به کام مرگ بکشاند ، هر چند راه را بداند .
گاهی مهارت و تجربه نیز در پیمایش های انفرادی کارساز نیست .
