گروه اموزشی پایگاه بام نیوز، مطلبی را در خصوصقانون پناهگاه در کوهنوردی و پیام آن برای زندگی ممتشر نمود:
کوهنوردان کوه های آلپ با رسیدن به نیمه راه، در استراحتگاهی در آنجا استراحت می کنند. آنان اگر صبح زود کوهنوردی را شروع کنند، موقع ناهار به همان استراحتگاه می رسند.
صاحب آن استراحتگاه طی سالیان متوجه شده که اتفاق جالبی رخ می دهد:
وقتی کوهنوردان وارد استراحتگاه می شوند و گرمای آتش را حس می کنند و بوی غذا به مشام شان می رسد، برخی از آنان وسوسه می شوند و به همراهان خود می گویند: “می دانی فکر کنم بهتر است همین جا منتظر بمانم و شما به قله بروید و برگردید. وقتی برگشتید با هم پایین می رویم.”
وقتی کنار آتش می نشینند و آواز می خوانند، جرقه ای از خشنودی آنان را فرا می گیرد. در همین هنگام بقیه گروه لباس هایشان را می پوشند و مسیر خود را به سوی قله ادامه می دهند.
در ساعت بعد فضای شادی بخشی کنار آتش وجود دارد و اوقات خوبی را در مامن آرام خانه کوچک سپری می کنند. اما حدودا سه ساعت بعد، آرام می شوند و به سمت پنجره می روند و به بالای کوه می نگرند و در سکوت به دوستان شان که در حال بالا رفتن از قله هستند، نگاه می کنند.
جوّ موجود در استراحتگاه از شادی و لذت به سکوت مرگبار و غم انگیز مراسم تشییع جنازه تبدیل می شود. آنان متوجه می شوند که دوستان شان بهای رسیدن به قله را پرداخته اند.
چه اتفاقی افتاد؟
“راحتی موقت پناهگاه باعث از دست دادن باور آن ها به هدف شان شد.”
این، برای هر یک از ما نیز ممکن است اتفاق بیفتد. آیا در زندگی ما پناهگاه هایی وجود دارد که مانع رسیدن به قله و از دست دادن هدف مان شود؟
صعود زمستانی دماوند (۲۰ آذر ۹۴) بارگاه سوم (۴۲۰۰ متر) – از راست مرحوم برزگر، لشکری، نعمتی و رودکی.
زندگی از دو قسمت تشکیل شده است: قله ها و پناهگاه ها.
در پناهگاه امنیت و آسایش وجود دارد، خطری جان شما را تهدید نمی کند.
اما برای تجربه ناب زندگی و صعود کردن و قرار گرفتن در اوج، باید با چالش قله رو به رو شد و بر آن غلبه کرد.
بد نیست بخوانید و بدانید:
قانون ساعت ۱۴ جز قانون نانوشته کوهنوردی است و مانند بسیاری از قوانین مشابه عمل کردن یا نکردن به آن بستگی به خود کوهنورد دارد. گرچه در بیشتر مواقع نادیده گرفتن این قوانین مشکلی به همراه ندارد، اما به طور کل رعایتش می تواند بسیاری از دردسرهای پیش رو را منتفی نماید.
