همنوردان گرامی! با توجه به حساسیت موضوع و نقدهای مختلفی که از برنامه های کوهنوردی پرتعداد صورت میگیرد ، لازمه به چند نکته توجه کنیم.:
کوهنوردان مانند سایر اقشار جامعه نیاز به دورهمی و آشنایی از نزدیک با هم دارند.
آشنایی بیشتر ، ایجاد دوستی، بهرمندی از تجارب یکدیگر و تبادل فکر و فضای همکاری، ایجاد وفاق و همدلی که در حوادث کوهنوردی و بلایای طبیعی نمود پیدا میکند.
بسیار عالی ، گویا برای این منظور زبان بسته تر از کوهستان و قله ها جایی پیدا نمیشود!
برای این منظور میشود از راههای بهتر و کم هزینه تر استفاده کرد.
همایش ها در شهر ، باشگاه ، سالن کنفرانس ، قرارگاه کوهنوردی، یا سایر مکانهایی که در دسترس است برگزار شود.
تعامل با کوهپایه نشینان ، عشایر ، روستاییان، و خرید محصولات و خدمت و آموزش به آنها .
برای این منظور تعداد کم (زیر ۱۰ نفر) و در قالب برنامه خاص میتوان اقدام کرد.
ناگفته نماند در جای جای کشور هر ساله به مناسبتهای گوناگون چنین برنامه هایی تحت عنوان جشنواره توسط مردم و به حمایت مقامات محلی برگزار میشود. صعود
بسیار دیده شده توجه نکردن به آداب و فرهنگ بومی و عشایر ، زیر پا گذاشتن محدوده کشتزارها و باغات ، یا وقتی صبح زود کوهنوردان وارد منطقه ای می شوند باعث سروصدا و آزار محلی ها شده و گاها دردسر و بدآموزی هایی بدنبال داشتند.
شناخته شدن بسیاری از مناطق کشور که دورازدسترس و مهجور مانده اند.
در دنیای امروز که همه با یک کلید بهم وصل و اطلاعات زیادی از هر نقطه بدست میآید، میشود با کوهنوردان ارتباط برقرار کرد و برای صعود به قله یا رفتن به مکان مورد نظر با تعداد محدود ، برنامه ریزی کرد.
در دهه ۶۰ و ۷۰ که صعودهای سراسری رواج زیادی داشت ، نه به این شکل امروزی کوهنورد و گردشگر و کوهرو زیاد بود. ، و نه تخریبها و آسیبهای زیست محیطی که امروزه کمتر قله ای دیده میشود که بیل مکانیکی تا نوک قله در حال خراشیدن و تراشیدن کوهستان نباشد . و آن زمان دهکده جهانی و اینترنت نبود که راحت همه به اهداف خود دستیابی داشته باشند . و اکثر آن برنامه ها با اهداف و سازماندهی خاص و مطلوبی اجرا میشد.
امروزه با هجوم کوهروها، گردشگران و جمعیت رو به فزونی کوهپیمایان، شاهد تخریب زمین، آسیب به آرامش و زیستگاه جانوران، آسیب به پوشش گیاهی کوهستان، تولید زباله و فضولات انسانی ، آلوده شدن آبهای سطحی ، رودخانه ها، چشمه ها و آبهای زیرزمینی، هستیم.
همچنین با تولید سروصدای بیمورد و نابجا (متاسفانه آلودگی صوتی در مسیر صعود ، و حتی صدای ترقه و فشفشه در مسیر یا روی قله )، که باعث آزار حیات وحش و جانوران منطقه میشود . آتش سوزی ، ایجاد پاکوبهای متعدد ، ظرفیت محدود خاک و زمین برای بازسازی ، و غیره..
علاوه بر آسیب ها و تخریبهای ذکر شده ، خطرات جانی که در برنامههای سراسری و پرجمعیت برای افراد پیش میآید بسیار بالاتر است. ریسک و حساسیت موضوع دوچندان شده و تلفات و حوادث برای کوهنوردان بیشتر است. همچنین هرچه تعداد افراد شرکت کننده در برنامه بیشتر باشد به همان نسبت شرکت افراد مبتدی، و آموزش ندیده هم بالاست.
در کشورهای پیشرفته یا حتی در برنامه های حرفه ای که در کشور اجرا میشود تعداد بسیار محدود میباشد ، چرا که مدیریت و سازماندهی یک تیم کوچک بهتر ، کم هزینه تر و کم چالش تر است تا تیم سنگین ، که افراد یا سرپرست ، هیچ شناختی از روحیات ، خلقیات ، توانایی جسمی و روحی یکدیگر ندارند.
شاید بهتر است بیشتر بیندیشیم و بیشتر از این به حفظ و حراست از طبیعت و کوهستان که زمین ورزشی کوهنوردان است همت گماریم ، و در اجرای برنامه های اینچنینی تجدید نظر کنیم.
همایشهای کوهنوردی را در محل مناسب برگزار کرده و به اهداف ارزشمند خود ، با کمترین تخریب و بیشترین بازخورد مثبت و مفید دست یابیم.
درود بر شما