به گزارش خبرنگار پایگاه خبری بام نیوز،تاکنون اغلب تحقیقات صورت گرفته در خصوص تاثیر ارتفاع بر کوه‌نوردان مربوط به آثاری همچون بیماری حاد ارتفاع، ادم ریوی، ادم مغزی و امثال آن بوده و کمتر به آثار روانی ناشی از قرار گرفتن در معرض ارتفاعات بلند پرداخته شده است.
جنون در کوهستان:
برای انجام تحقیقات و مطالعات جدید در این خصوص، محققین آثار و علائم مربوط به روانپریشی و توهماتی که ناشی از تجربیات ۸۳ کوهنورد بود بررسی و مطالعه کردند.
تیم تحقیقاتی چنین نتیجه گرفتند که گزارشات نیمی از کوه‌نوردان نمی‌تواند موضوع اختلالات روانپریشی قرار گیرد. گزارشات ۱۸ نفر(۲۲%) از کوه‌نوردان حاکی از این بود که آنها علائم روانپریشی و بیماری‌های ارتفاع را همراه با هم تجربه کرده‌اند. ضمن اینکه ۲۳ کوهنورد دیگر(۲۸%) فقط دارای علائم روانپریشی بودند. محققان اعتقاد داشتند که علائم و نشانه‌های دسته سوم باید بصورت مجزا و مستقل از موارد بیماری‌های مربوط به ارتفاع بحث و دسته‌بندی شوند.
دلایل بروز اختلالات روانی و توهمات:
در پاسخ به این سوال که دلایل بروز این توهمات چیست باید اذعان داشت که کمبود اکسیژن، عامل اصلی است. نتیجه تحقیقات حاکی از آن بود که ۳۲% کوه‌نوردانی که ارتفاع۷۵۰۰ متری را پشت سر نهاده بودند دچار این توهمات شدند که تعدادی از آنها علاوه بر توهمات دارای علائم ادم مغزی نیز بودند.
نکته جالب توجه اینکه برخی کوه‌نوردان از قرار گرفتن در چنین وضعیتی احساس رضایت داشته و حتی معتقد بودند که این وضعیت به آنها کمک می‌کند! غافل از اینکه ممکن است در چنین شرایطی دست به اعمال ناگواری بزنند. ضمن اینکه روانشناسان معتقدند که ممکن است آثار جبران‌ناپذیر و بسیار خطرناک قرار گرفتن در این وضعیت روانی هرگز گزارش نشده باشد؛
زیرا تمام این گزارشات مکتوب توسط کسانی ارائه شده که از ارتفاعات جان سالم به در برده‌اند.
محققین اعتقاد دارند که در خصوص بروز چنین عوارض و حالاتی باید پیش از اقدام کوه‌نوردان برای دسترسی به ارتفاعات بلند هشدارهای لازم داده شود.
هرچند اکنون دلایل قطعی بروز این توهمات و روان‌پریشی‌ها کشف نشده است اما کمبود اکسیژن توضیح بسیار قانع کننده‌تری برای توجیح این وضعیت نسبت به اظهارات «پیتر هابلر» که خود بدون اکسیژن به اورست صعود کرده بود می‌باشد. هابلر در کتاب خود تحت عنوان “اورست، پیروزی غیرممکن” که در سال ۱۹۷۹ به رشته تحریر درآورد اعتقاد دارد کسانی که در کوهستان جان خود را از دست می‌دهند تا ابد در همان کوهستان باقی می‌مانند و سایر کوه‌نوردان زنده را در آخرین قدمهای مانده به قله هدایت و راهنمایی می‌کنند.
ترجمه: پویا سلیمانی
