با درود، آقای سعید میرزایی گزارش زنده شما در مورد برنامه پوبدا و حوادث مربوط به آن را شنیدم و دیدم، اگر کسی از دل یک حادثه کوهنوردی بیرون آمده و جزئی از بازماندگان هست و با کمال تواضع و فروتنی اشتباهات خود و بقیه را بازگو می کند باید به چنین کسی احترام گذاشت و از تجربیات او استفاده کرد، من خود نیز از دل حادثه ی قله کارل مارکس بیرون آمدم و مجبور به جا گذاشتن رفیق در شکافهای یخچال نیشگارا شدم و به این ترتیب شرایط روحی ای که شما در حال حاضر درگیر آن هستید را به خوبی و کامل درک می کنم. می دانم که بازماندگان حوادث دردناک با چه هَجمه ای روبرو می‌شوند و در حالی که این بازماندگان نیاز به حمایت روانی و دلجویی دارند. اما بنا دارم تا به چند نکته در مورد این گزارش اشاره کنم.
موضوعی که بسیار مشهود بود، تند بودن لحن شما در طول این گزارش بود، همچنین مغایرت هایی را بین گزارش شما با گزارش آقای بابازاده و حتی دیگران مشاهده کردم.
شما در گزارش اشاره کردید، در کمپ آخر به آقای بابازاده گفته اید که “شما دیگر صعود را ادامه نده” و ایشان هم از حرف شما تمکین کرده و در کمپ مانده، در صورتی که خود ایشان در گزارشش می‌گوید به دنبال تیم به راه افتادم و به حرف سعید گوش ندادم تا جایی که در ارتفاع هفت هزار و صد متری یاد پیام واتس آپ برادرم افتادم که به نقل از پدر بزرگ می‌گوید: “هرجا کارها بر علیه کسب وکارت یا بدنت بود برگرد و ادامه نده!!!”.
از این نوع مغایرت ها در تمامی گزارش شما وجود دارد، اما نکته ای که میخواهم به شما بگویم این است که شما باید در مقابل کارشناسان خبره فدراسیون کوهنوردی گزارش برنامه و علل مرگ دو عزیز را بدهید نه اینکه شما در یک فضای مجازی و یک طرفه حرف های خودتان را بزنید و هیچ گونه جوابی هم ندهید.نمی خواهیم فرشته نجات باشید که اون در سبک و سیاق شما نیست و دل داده می خواهد، اما با مرام رفیقت دیشب در چادر توری خوابید واین یعنی رضا تخلیه انرژی امیدوارم قلبت رضایت این کار را نداشته باشد؟!
و اما در مورد توهینی که به آقای نجاریان در آخر گزارش خود کرده‌اید و شما ایشان را مهره سوخته در بدنه کوهنوردی ایران نام بردید(!!) آیا میدانید که ایشان سال هاست به عنوان کارشناس، در تمامی حوادث کوهنوردی از طرف فدراسیون کوهنوردی ایران مورد مشاوره قرارمیگیرد؟ آیا میدانید که ایشان چه جایگاهی در آلپاین کلاپ آمریکا و اروپا و فدراسیون کوهنوردی جهانی دارد؟ اینکه با توهین به بزرگان و پیشکسوتان و قهرمانان جامعه کوهنوردی بخواهیم برای خود جایگاهی به دست بیاورم بَسی کار بچه گانه و نخ نما شده ای ست.
ما چه بخواهیم و چه نخواهیم جایگاه آقای حسن نجاریان ها در پیشگاه مردم ایران وجامعه کوهنوردی اثبات شده است و در مرتبه ای والا قرار دارد.
باید متذکر شد که اتفاقا در مورد این حادثه شایسته است اکنون همان کسانی که خود از بازماندگان چنین حوادث کوهنوردی دراکسپدیشن های پامیر و هیمالیا هستند سخن بگویند از جمله اقای نجاریان که تجربه سرپرستی و امداد و انتقال پیکر زنده یاد اوراز را از ارتفاع ۷۸۵۰ متری تا بیس کمپ، تجربه انتقال پیکر زنده یاد عیسی میر شکاری را در ماناسلو (در صورتی که ایشان به صورت مستقل در آن برنامه حضور داشته و ابدا با تیم اقای نجاریان همراه نبود) و همچنین چندین و چند تجربه ارزشمند امداد و نجات داخلی و خارجی را دارد.
آقای سعید میرزایی در فرهنگی که ما در آن بزرگ شده ام این جمله را یادمان دادند که : “در خانه ای که هر بزرگی کوچک شود ،هیچ کوچکی بزرگ نمی شود.”
در پایان امیدوارم که وزارت ورزش و فدراسیون کوهنوردی به عنوان مدعی العموم وارد این پرونده شده و مطالبات جامعه کوهنوردی (که همانا روشن شدن نقاط تاریک این برنامه و علل واقعی از دست رفتن دو تن از کوهنوردان ایرانی ست) را برای ثبت در تاریخ و روشنگری اذهان عموم کوهنوردان پیگیری کنند.
گمان مبر که به پایان رسید کار مغاک
هزار باده ناخورده در رگ تاک است
