نوشتن مطلب کوهنوردی کمی استعداد می خواد، کمی تخیل، کمی ذوق ، کمی کتابهای کوهنوردی خواندن و یک دایره ی کامل لغات! حالا که همه اش را داری خودنویس بر دست گیر ولی “خودنویسی!!!” نکن.
خود نویسی که می کنی خودت را با چیزی که هرگز نبوده ای تاخت می زنی.
مرا هم که بنویسی یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و می بینی به چیزی رسیده ای که من نیستم!!
مرا و خودت را قربانی نکن به پای پایداری ِ تختِ سلطنتِ نوشته هایت!!
زندگی را بنویس،
کوه را بنویس !،
پرنده ها را، مردم را، درد را،
چه می دانم، جرز دیوار ها را بنویس!
بنویس طبیعت را می شود دوست داشت، بنویس وسایل کوهنوردی گران است،
بنویس کوهنوردان این ممکلت
با چه مشقاتی کوهنوردی میکنند،
بنویس صعودهای زمستانی در راهند،
بنویس اکثر کوهنوردان کتاب نمی خوانند،
مجله کوهنوردی هم همینطور،
بنویس به کوه صدمه نزنیم،
بنویس طبیعت را اذیت نکنیم.
بنویس شبهای زمستان طولانی اند
و به تنهایی مان دامن می زنند،
بنویس سبلان چقدر زیباست،
بنویس زمستان دیواره علم کوه چقدر
وهم انگیز است،
بنویس دماوند و یالهایش چقدر پرابهتند،
بنویس بوی گوگردش برای ما کوهنوردان
بوی خاصی است.
از گریه صعود کوهنوردان
از لبخند همنوردان پای کوه
از شوق جملات روی بی سیم قله ها
از تپش قلبهای داخل غارها
از نگاههای خسته و پرامید در دره ها
از نفس نقس زدنهای پای رکابها
از پای محکم در انتهای قله ها
از به آغوش کشیدن هم طناب
از پاندول شدنها
از زخمه های روی دست و پاها
و قلبها!!!!
بنویس.
همنوردم :
نمی دانم…
هر چه که می نویسی، بنویس!
فقط ننویس
که طبیعت را دوست داری!!
و بر آن احترام میگذاری،
دوست داشتن طبیعت کوهستان
را نمی نویسند!!!
اگر بنویسی اش، تمام می شود؛
از دلت به صفحه تلگرامت،
از دلت به دفترت،
می ریزد و دلت را خالی می کند!
دوست داشتن “کوهستان”
را نمی نویسند،
بلکه آنرا با عمل، فکر، حرکت و …
“ثابت”
می کنند!
چایتان داغ – نانتان گرم
تقدیم به همه شما دوستان
که دستی در نوشتن، دلی مهربان
سری پرشور، اندیشه ای بزرگ،
هدفی سترگ، راهی پرمخاطره
و ….. دارید….
