در یادداشتی که «علی ملک» به پایگاه خبری بام نیوز ارسال کرد،اظهار داشت:
رشته کوه توچال به عنوان جنوبی ترین کوه رشته اصلی البرزو محل تلاقی دواقلیم متفاوت (کوهستانهای مرتفع وسرد درشمال ودشت وبیابان درمناطق جنوبی) محل تشکیل بادهای مرگباری است که تاکنون دهها کوهنورد رابه کام مرگ کشیده است وبهتر است به جای نامیدن آن باعنوان نامعقول قله عشق،بااحتیاط ودقت بیشتری به آن نگاه کرد.
تغییرات ناگهانی آب وهوایی وبرهم زدن معادلات هواشناسی ازویژگیهای توچال است.
سیزده کشته درآذر ۵۳،درحالی که صبح همان روز هوایی صاف وآفتابی به کوهنوردان روزخوبی را نوید میداد ویاحادثه ۲۶بهمن۸۷ باهمین اوصاف وپیش بینی باد ۲۵کیلومتر وهوای صاف صبحگاهی وطوفان مرگبار عصرهمان روز که منجر به کشته شدن بهنام عزیز شد و دهها مورد مشابه دیگر به ما هشدار میدهد که درفصل زمستان وبه ویژه مقطع تغییر فصل پاییز به زمستان که الگوهای هواشناسی بهم میریزد احتیاط بیشتری را در دستور کارخود قرار دهیم.
باآن که اغلب کوهنوردان درآغاز کار برای شیرین تر شدن لحظات زندگی خود وانجام ورزشی سالم ومفرح،کوهنوردی راانتخاب میکنند اما درادامه راه بعضا”به نقطه ای میرسند که فلسفه اصلی رافراموش کرده وجان شیرین خود را وثیقه صعودی خطربار به قله ای میکنند.
نگارنده این سطور،خودشخصا”این راه رارفته وبه خوبی از زوایای این انحراف مسیر آگاه است.
عجیب است که علیرغم برگزاری کلاسهای مختلف آموزشی درسالهای اخیر،بازهم شاهدیم که کوهنوردان عزیز ازخطرات کوهستان غافل می‌مانند و به استقبال آن میروند.
باد و مه به عنوان دوعامل اصلی خطرزا که اولی قدرت تفکر ودومی میدان دید کوهنورد رامحدودکرده ودرنهایت وی را به بیراهه وکام مرگ میکشانند همیشه باید موردتوجه ومدنظر کوهنوردان قرارگیرد.
ما کوهنوردان یک خانواده ایم که تجلی آن درعنوان”همنورد”به روشنی خود را نمایان میکند واز این منظر مرگ هرکوهنورد برای سایرکوهنوردان به مثابه مرگ یک عزیز ازدست رفته است.
دراینجا ضمن تسلیت به خانواده تمامی ازدست رفتگان جمعه سیاه پنجم دیماه،آرزو دارم بدون هرگونه تجربه تلخ این همنوردان ازدست رفته را سرلوحه فعالیت آتی خودقرار دهیم تا مبادا شاهد تکرار حوادث تلخی ازاین دست باشیم.
