به گزارش خبرنگار بام نیوز، زمستان K2 وحشی یک چالش بود. من قاطعانه اعتقاد دارم که اگر هدف بزرگی نداشته باشید یا فقط برای شکوه و جلال خود به آن گام بردارید ، چنین موفقیتی هرگز امکان پذیر نیست.
من همیشه می دانم که ذهن و بدن من قادر به تحقق اتفاقات بزرگ است. در صعود های قبلی خود اکسیژن را از ۸۰۰۰ متر به بالا حمل می کردم ، اما شخصاً از کارایی خود تا ۸۰۰۰ متر راضی بودم. این انتخاب من بود و دلایل و اخلاق خودم را داشتم.
برای تصمیم گیری در مورد صعود با اکسیژن مکمل یا بدون اکسیژن مکمل (O2) ، این بار یک انتخاب سخت را پیش رو داشتم. به دلیل شرایط آب و هوایی و چارچوب زمانی ، من به اندازه کافی سازگار نبوده ام. من فقط قادر به خوابیدن تا کمپ ۲ (۶،۶۰۰ متر) بودم. در حالت ایده آل ، کوهنوردان باید بخوابند یا حداقل قبل از رفتن به یک فشار قله ، کمپ ۴ را لمس کنند. عدم سازگاری ، گزش یخ زدگی از اولین چرخش و کاهش سرعت سایر اعضای تیم ، به خطر انداختن امنیت همه ، مهمترین عدم قطعیت های مرتبط بود.
ایمنی تیم من بیش از هر چیز اولویت اصلی من بوده است. من تاکنون ۲۰ اکسپدیشن موفق را رهبری کرده ام و همه اعضای تیم من دقیقاً همان راهی را که از خانه خارج کرده اند برگشته اند ، یعنی بدون از دست دادن انگشتان دست و پا.
من این بار ریسک محاسبه شده ای را پذیرفتم و بدون (O2) اکسیژن مکمل صعود نمودم. اعتماد به نفس من ، دانستن توان قدرت بدنی ، توانایی و تجربیاتم در صعود به ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری، این توانایی را در من ایجاد کرد که بتوانم با بقیه اعضای تیم همراه شوم و در عین حال پیشرو باشم.
و در پایان توانستم بدون اکسیژن مکمل کی ۲ را صعود کنم.
موارد بسیاری وجود دارد که کوهنوردان ادعا می کنند و صعود با اکسیژن را زیر سوال می برند اما خود مسیر هایی که ما مهیا می کنیم را دنبال می کنند و از طناب و خطوطی که درست کرده ایم استفاده می کنند. برخی از آنها به طور گسترده ای در جامعه کوهنوردی داخلی شناخته شده اند. آیا این ادعا ها عادلانه تلقی می شود؟
انتخاب نحوه صعود یک انتخاب شخصی برای هر کوهنورد است و کوه ها متعلق به همه دوست داران طبیعت و کوه هستند
