از ظاهر این واژه چنین برداشت میگردد که جانداری یا چیزی مورد شماتت شخصی دیگر واقع شده است.
اما کاربرد این اصطلاح آیا برای لذت بردن از طبیعت و صعود به فراز قله ها صحیح است؟
یا ما برای به رخ کشیدن اینکه موجودی متفکر هستیم لزومی به کاربرد این واژه پس از صعود در کوهساران داریم؟
از دیرباز انسانها درپی کشف ناشناخته ها گام به طبیعت نهادند و با طبیعتی بسیار قوی روبه رو شده اند ،این سختی و دشواری برای بشر که سوالهایش بی انتهاست او را از رویاروی با طبیعت نیرومند گاهی حراسان و نا امید می نمود،در این میان قله ها و کوهها کاربرد متفاوت تری برای انسان داشتند چون انسانها می توانستند از فراز قله ها جهان های دیگر را ببینند و آنسوی کوه هارا نظاره کنند.
پس برای صعود به قله ها خطرها کردند و گاها اشخاصی در این میان جان باختند،اما امروزه با پیشرفت علم بشری به ویژه در ورزش و شناخت اقلیم و شناخت توانمندی ها و استفاده از ابزار انسان توانسته که حتی سخت ترین مسیرها را در کوهستان گشایش نماید و افتخار کسب کند.
کوهستان این دوست دیرینه بشر همیشه آغوشش به روی انسانهای نیک اندیش باز است اما کسانی که بخواهند در طبیعت دچار غرور شوند و گاهی رعایت اصول رفتار در طبیعت را کنار بگذارند دچار حادثه یا مشکل خواهند شد.
آغاز این راه غفلت انگیز از واژه ای به نام (قله زدن) آغاز میگردد.
باتشکر – مهراب حاجی ئی
