کوله ام فرتوت شد من هم که پیر
او هماره پشت من چون یال شیر
پا به پا تا قله های دورِ قاف
گم شدم همراه او همچون ابیر
گاه بالش بود در زیر سرم
گه به پشت قاطران خُرد و خمیر
در بهاران بوی گلها خوش ولی
کوله ام خوشبوتر از عطر و عبیر
گر رفیقان ره به پاکوبه شبان
دلخوشم از همرهی روشن ضمیر
او مرا با خود برَد تا اوج وحی
کوه طور و قاف دورِ بی نظیر
پُشته پُشته قصه دارد در نهان
از غنی و مالک و مرد فقیر
کوه رفتن با همو یک لطف خوش
خوش فرو رفت او به قلبم همچو تیر
ما چو هم خون و برادر گشته ایم
صد رفاقت بین ما بل کم کثیر
کوله ام خسته شکسته نی زِ من
گشته مأیوس از صغیر و هم کبیر
ما شبی در گوشه ای از جانپناه
من به بالا و نشست او هم به زیر
گفت ای همره دگر پیریم ما
وه مرادیم و مریدیم و شهیر
شهرت ما در رفاقت کاخ شد
من چو تختم هان تویی شاه دلیر
لیکن این ره کوره ها آخر نشد
دیدن معشوق هم دور است و دیر
کوله ام چشمش فرو بست و بگفت
وقت رفتن شد همی دستم بگیر
دست او بر قلب خود بگذاشتم
گفتمش آرام باش و هان نمیر
یک نفس آخر برآمد از گلوش
در گمانم گفت بدرود ای امیر
