به گزارشخبرگزاری بام ، رئوف آذری فعال محیط زیستی که مهمان برنامه «فرمول یک» با بود، گفت: متأسفانه زاگرس علی رغم همه مهربانی‌هایش در آتش نامهربانی می سوزد و مانند درختهای بلوطش در حال خشک شدن است. امروز اگر رسانه‌ها و همه کمک نکنند این زاگرسی که سال‌های سال سفره زندگی همه ما را خوش طعم کرده بود متأسفانه برچیده خواهد شد و در سال‌های آینده چیزی به اسم بلوط نخواهیم داشت. متأسفانه در آتش سوزی‌های امسال همانند سال گذشته چهل هزار هکتار از جنگل‌های زاگرس سوخت، متخصصان و کارشناسان و دلسوزان این مملکت هشدار داده‌اند که امسال نیز این اتفاق رخ خواهد داد و متأسفانه آن چیزی که اتفاقی که نباید رخ می‌داد رخ داد و در خرداد امسال به بعد نیز آتش سوزی‌ها آغاز شد.
وی افزود: آتش سوزی‌ها دلایل مختلفی دارد که مهمترین آن دلیل‌های طبیعی و انسانی است که البته مهمترین آن دلیل انسانی است. برای مثال گردشگرانی که در طبیعت آتش درست می‌کنند و آن را خاموش نمی‌کنند یا بطری شیشه‌های که استفاده می‌کنند را در طبیعت رها می‌کنند که می‌توانند جرقه‌ای برای شروع آتش باشد و دلایل دیگری مانند مین‌های که در مناطق مرزی از زمان جنگ بجا مانده است و انفجار آن می‌تواند آتش سوزی ایجاد نماید. یا گلوله‌های آتشی که در مرز توسط نیروهای داخلی و یا خارجی شلیک می‌شود و دلایل متعدد دیگری که وجود دارد.
آذری بیان کرد: جنگل‌های زاگرس در مناطق مرزی امتداد دارد، طبیعت مناطق مرزی یک طبیعت خشن است و امنیت بیشتر از جاهای دیگر در آن حاکم است و این دیدگاه امنیتی و ارتباطاتی که در آنجا ایجاد می‌شود و ارتباطات خویشاوندی که وجود داد، گاهی وقت‌ها به دلیل بسته شدن مرزها این ارتباطات و مبادلات امکان پذیر نمی‌شود و مبنای می‌شود برای ایجاد درگیری و صدمه به جنگل‌های زاگرس است.
وی توضیح داد: مسائل اقتصادی نیز در این زمینه مؤثر است بخش زیادی از نیروهای انسانی در مناطق مرزی در حال کولبری هستند که کولبری یکی از پدیده‌ها و آسیب‌های جدی منطقه زاگرس است که اگر می‌توانستیم خردمندانه از این فضا و شرایط استفاده کنیم این سرمایه‌های انسانی به معابر مرزی نمی‌رفتند.
آذری افزود: در آتش سوزی‌های اخیر ۷ نفر از شایستگان ما در زاگرس بخاطر دفاع از پایداری و استواری درختهای بلوط جان خود را از دست دادند این بلوط‌ها در طول زمان در کنار مردمان زاگرس در همه شرایط سخت و نامهربانی‌های که در، آن منطقه بوده است وجود داشته‌اند و به مردم خدمت کردند. در زمان جنگ و حمله شیمیایی وقتی اکسیژن کم می‌شد بلوط‌ها به عنوان کپسول اکسیژن ساز به میدان آمدند و اکسیژنی که به خاطر بمب‌های شیمیایی کم شده بود را تأمین کردند. رودخانه زاب نیز پرستار مردم شد و تاول‌هایی که به دلیل بمب شیمیایی ایجاد شده بود از بدن جانبازان شیمیایی پاک کرد. زاگرس در شرایط‌های مختلف به ما خدمت کرده است. اما اکنون هم خود بچه‌های زاگرس و هم متولیان آن نتوانسته‌اند این مهربانی‌ها را پاسخ دهند و ما متأسفانه داریم تقاص این نامهربانی‌ها را می‌بینیم.
وی گفت: مدیریت خردمندانه برای نه تنها زاگرس بلکه برای همه سرمایه‌ها نیاز هست، چه سرمایه‌های محیط زیستی، چه انسانی و حتی سرمایه‌های نمادین مانند درختهای بلوطی که داریم، نیاز است با فهم به موقع شرایطی که اکنون حاکم بر زاگرس است را درک کنیم و بر مبنای این درک برنامه ریزی کنیم برای نگهداری، بهداشت و احیای آن.
آذری افزود: پدران و پدربزرگان ما این محیط و میراث را برای ما گذاشته و در اختیار ما قرار داده‌اند، اما ما برای نسل فردا چه برجای می‌گذاریم. در سال ۹۳ چالشی را به راه انداختیم به عنوان چالش جهانی بلوط که در آن چالش بیش از ۵۰ هزار بذر بلوط صلح و مهربانی را نشاء کردیم و به شهرها و مناطق مختلف زاگرس و کشور و حتی خارج از کشور بردیم. جنگل‌های زاگرس دو سوم منابع آبی این مملکت را تأمین می‌کند زیرا هر بلوط ۲۰۰ لیتر آب را ذخیره می‌نماید.
این کنشگر محیط زیست در ادامه توضیح داد: گروهای مردمی و کوهنوردی و علاقه مند به فعالیت‌های محیط زیستی هستند که در کل جغرافیای زاگرس پرتلاش هستند و واکنش‌های به موقعی هم در آتش سوزی‌ها دارند. اما واقعیت این است که بخاطر وسعت زاگرس که ۶ میلیون هکتار جنگل است و داری مناطق صعب العبور، مرزی و مین گذاری شده است رسیدگی به این مناطق به شیوه زمینی، دستی و نیروهای زمینی و فیزیکی به تنهایی کافی نیست و غیر ممکن است. مردمان زاگرس برای طبیعتشان جان می‌دهند اما واقعاً جان دادن هم نمی‌تواند در این شرایط زاگرس را نگه دارد ما باید بیشتر از این به فکر باشیم که از طریق آسمان و ایجاد چند پایگاه در مناطق مختلف زاگرس به آن کمک کنیم. این پایگاه‌ها بتوانند نظارت، رصد و پایش پهپادی داشته باشند و هم در صورت رخداد آتش از طرق هوا بتوانند آن را کنترل کنند.
وی ضمن بیان اینکه اولین آتش نشانی که در زاگرس جان خودش را داد تا بلوط‌ها پایدار بمانند پاسداری به نام احسان بود، بیان کرد: او در منطقه باینگان در آتش بوزین، مرخیل و پاوه که سه عزیز دیگر هم جان دادند جان خود را در طبقه اخلاص گذاشت. اگر این همدلی‌ها اتفاق بیفتد. اگر مردم و دولت در کنار هم قرار بگیرند. اگر مردم همدیگر را بفهمند. اگر مردم کنشگران را درک کنند و کنشگران با زبان مردم فهم و مسئول فهم صحبت کنند و وارد میدان شوند طبیعتاً اتفاقات خوبی در این جغرافیا خواهد افتاد. ما نیاز داریم که این همدلی‌ها اتفاق بیفتد. طبیعتاً کسی که فعال محیط زیست است و در حوزه محیط زیست فعالیت می‌کند و می‌خواهد محیط زیستش پایدار بماند، محیط زیست تحت هیچ شرایطی با سنگ انداختن به دیگران پایدار نخواهد ماند.
آذری اظهار کرد: باید کاری کنیم که آنهایی که تبر بردست دارند و درختان بلوط را قطع می‌کنند و آتش بر دل درختان بلوط جنگل‌های زاگرس می‌زنند، به این اقناع برسند که این جنگل‌ها چقدر می‌تواند برای آنها مفید باشد. ما اگر این فهم را در بین مردمان بومی این منطقه ایجاد می‌کردیم که این بلوط‌ها چقدر می‌توانند برای آنها آورده مالی داشته باشد و آنها می‌توانستند در بعد اقتصادی به شکل مطلوبی از این درختان بلوط استفاده نمایند، طبیعتاً از اولین مجموعه‌هایی بودند که از این بلوط‌ها نگهداری می‌کردند. در لرستان زمانی که قحطی رخ می‌دهد میوه بلوط را آرد می‌کردند و از آن نان درست می‌کردند تا از قحطی نجات یابند. کسی که می‌داند بلوط آن را از قحطی نجات می‌دهد جانش را هم می‌دهد تا این بلوط‌ها از بین نرود. ما این فهم و ایجاد کردن این فهم را انتظار داریم که هم مسئولان یک پله بیایند پایین و به مردم برسند، هم فعالان این پل را بین مسئولان و مردم ایجاد نمایند تا اتفاقات خوبی در زاگرس رخ دهد. امسال شکر خدا اتفاقات خوبی افتاد این بود که مردم پای کار پای کار آمدند. می‌دیدم که یکی از نیروهای یگان حفاظتی با حقوق یک میلیونی روزی سه بار برای اطفای آتش می‌رفت و در آخر هم جانش را داد.
وی تاکید کرد: بحث بیمه یگان حفاظتی و بحث بیمه فعالان محیط زیستی همه اینها می‌تواند کمک کند تا فهم و همدلی اتفاق بیفتد. ما چطور می‌توانیم از این معادن طلا بهتر استفاده کنیم. این یک روش درست مدیریتی می‌طلبد. مسئولان وظیفه شناسی هستند که من باید هر روز دست‌بوسشان بروم اما در کنار اینها مسئولانی داریم که درست کارگزاری نشده‌اند. مردم باید پای کار بیایند و مسئولان به وظایفشان عمل کنند تا ژینایی وطن پابرجا بماند.
