کوله ام چون باز کردم قصه ای را ساز کرد

کوله ام چون باز کردم قصه ای را ساز کرد
بوسه‌های قله را افشا ز بند راز کرد

گفتمش افشا مکن محرم کجا دیدی رفیق
گفت باید عشق را بر قله ها ابراز کرد

آمد از کوله برون خندان دماوند بلند
قصه های عاشقی را یک به یک آغاز کرد

خنده هایم را شمرد و از قدم هایم بگفت
در افق خیره شدن سجده به چشم انداز کرد

وی زبان بگشود از سیر و سلوکم بر فراز
مردمانِ راه را یکسر به من همراز کرد

گفتمش این عاشقی مخفی بماند خوشتر است
گفت این شوریدگی نام تو را ممتاز کرد

کوله ات را تا بـُن دندان به رزم دون ببر
یک تنه رزم آوری چون صد قشون لیلاز کرد

گفتمش رزم از برای چه ، چه میخواهی بگو
صد هزاران تازیانه بر تنش احراز کرد

گفت این کوله گشودی از برای چه بگو
گفتمش باید ز بن این کوله را نوساز کرد

بر خودش پیچید در کار گِله گفتا بگو
کی جهان تغییر از کار سخن پرداز کرد

در عمل باید که بر ره آمد و کاری نمود
حمله برصد اهرمن چون قرقی و شهباز کرد

کوله ات برگیر جانا چاره سوی دیگریست
باید آهنگی ز الحان جدید آواز کرد

صد هزاران خفته را بر یاری ام همراه کن
از برای یاوری هم بایدت در آز کرد

خاک ایران یک دماوند و سهند و صد فراز
سرمه بر چشمت بسان دلبر غمـّاز کرد

گر که صد شعر آمد از سوی امیر شهر توس
وین کجا از غُصه‌ها کاهید و ره را باز کرد