در یادداشتی که لقمان رحمانی به پایگاه خبری بام نیوز ارسال کرد،اظهار داشت:
به عنوان یک کوهنورد مبتدی و بی تجربه و خام ! این مدت حواسم به ارتفاع قله ها و مارک و رنگ تجهیزات و وسائل و لباس های کوهنوردی بود تا این اتفاق ناگوار برای هموطنان عزیز پیش آمد و متاسفانه چند نفر علیرغم اینکه قبلا” اعلام شده بود که وضعیت و شرایط برای کوهنوردی مناسب نیست ! اما رفتند و جانشان را از دست دادند !و همه را در اندوه و بهت و ناراحتی عمیقی فرو بردند ! من این مدت کوتاه متوجه شدم که کوه واقعا” وسوسه برانگیز است ! و اگر انسان حواسش نباشد و عقلانیت حاکم نباشد جان شیرینش را از دست خواهد داد ! چه بسا اگر این دوستان عزیز کمی بیشتر صبر می کردند وصبور تر بودند کوههای بیشتری را فتح می کردند . در این حادثه یاد گرفتم که مثل خود کوه صبورتر باشم ! و عجله ای نداشته باشم.
به قول ولفگانگ گولیچ یکی از کوهنوردان مشهور : ” مهمترین عضله یک کوهنورد مغز اوست !”
یاد گرفتم وقت هایی که شرایط برای کوهنوردی مناسب نبود همانند یک عاشق آشفته و پریشان نگذارم که قلبم تصمیم بگیرد و نسنجیده بسوی کوه رهسپار شوم ودر این شرایط به حرف های دلسوزانه عقل و خرد بیشترگوش دهم .
بهرحال به قول ادوارد ویمپر ” کوهنوردی هم جرأت می خواهد و هم جسارت اما فاصله ی میان جسارت و حماقت به اندازه یک تار موست !” یاد گرفتم که کوهها هم همانند انسانها گاهی عصبانی می شوند و همیشه مهربان نیستند !
و باز هم به قول یکی دیگر از بزرگان و پیشکسوتان کوهنوردی : ” صعود نکردن هم قسمتی از فرایند صعود است !”یاد گرفتم که گاهی نرفتن به کوه خودش یک نوع صعود ” درونی ” ! و موفقیت لحاظ می شود . یاد گرفتم که در ادامه راه و مسیر کوهنوردی ،بیشتر گوش به فرمان مربیان و پیشکسوتان و متخصصین این رشته باشم .
بهرحال این دوستان عزیز رفتند و همه کوهنوردان را از صمیم قلب داغدار و ناراحت کردند اما به شدت نگران پدر، مادر ، فرزند و همسر و …. و سایر عزیزان این دوستان فقید هستم که با نگرانی چشم براه آمدن آنها بوده اند و اینکه چه روزهای سختی را باید در نبود آنها تحمل کنند ! از خدواند متعال برای بازماندگان صبر جمیل را آرزومندیم .
✍لقمان رحمانی
