حرفی برای گفتن / با زنشستگی پایان راه نیست

روزی که کارت باز نشستگی را دریافت کردم در همان لحظه صدایی را از کسی شنیدم که گفت (باز نشسته یعنی تاریخ مصرفش تمام شده ) با اینکه برای دریافت کارت شوق و اشتیاق زیادی داشتم اما با شنیدن آن جمله خیلی خاطرم آزرده شد .بازنشستگی مرحله جدیدی از زندگی ( آقایان وبانوانی) است که پس از مدت مقرر ترخیص وبرای همیشه ترک کار می کند. طبق تجارب بدست آمده اغلب کسانیکه باز نشست می شوند در محیط کار بدلیل انجام فعالیت منظم و مصاحبت در جمع همکاران در وجود خود آرامش روانی داشته ٫اما به محض ترخیص از کار این امتیاز را به یک باره از دست داده ولازم است در محفل خانواده و اجتماع خود را وفق داده وسازگار شوند ٫ از اینرو به نظر می رسد حمایت روانی وهویت اجتماعی به عنوان نیاز واشتیاق درونی باید از طرف خانواده ومحیط پیرامون برای این قشر در حد بضاعت تضمین ومهیا گردد .ایام سالخوردگی به جهت ناتوانی در اکثر اندام ها شخص مورد نظر خود را نسبت به دیگران وجوانی از دست رفته فردی ناتوان واز راه مانده می انگارد وبا تاسف این پندار ونگرش اگر چه از نظر جسمی تا حدودی صادق می باشد٫ اما امید واعتماد را بتدریج گرفته وانسان نا خواسته به باور خویش پایان راه را مشاهده می کند .لذا بی انصاف ترین وبی ملاحظه ترین نگاه به قشر سالخورده وباز نشسته آن است که تصور کنیم آنان فاقد نیرو وتوان جسمی بوده وبدلیل کهولت سن ونیز منفک شدن از کار وتولید تاریخ مصرف نداشته وبرای جامعه مفید نمی باشند.از اینرو بهره مندی از ظرفیت ها وتجارب سالخوردگان واقشار با زنشسته ونیز پاسداری وحفظ کرامت انسانی این قشر از حقوق ومسئولیت اجتماعی واخلاقی جامعه واطرافیان بوده ولازم است در این خصوص تلاش واهتمام بیشتری انجام گیرد. به این خاطر مشاوره وخاطره نویسی وهمچنین توان افزایی جسمی وروحی از اسباب کار وملزوماتی است که برای احیای روحیه ونیز جلب توجه قشرهای مورد نظر حایز اهمیت می باشد .تفکیک ومرز بندی بین قشرهای جامعه بخصوص سالخوردگان ونگاه محقرانه وترحم آمیز به کسانیکه نیروی جوانی وقدرت جسمی خود را در ایام اشتغال در اختیار جامعه وخانواده گذاشته وهم اکنون وارد دوران کسوت پیری شده اند ٬تفکر ونگاه منصفانه ای نیست. لذا سالخوردگان ابتدا خود باید با برنامه ریزی ونیز شناخت از نقاط ضعف وقوت خویش در مناسبات اجتماعی حرمت انسانی خود را حفظ کرده وقبل از آنکه متحمل هزینه های درمانی شوند با ورزش کردن وحضور در سالن های ورزشی همراه با آراستگی مناسب مشارکت بیشتری داشته باشند. با اینکه در جامعه ایرانی از نظر فرهنگ وسنت مدعی حفظ کرامت انسانی بزرگ تر ها به ویژه باز نشستگان هستیم٫ اما بعضا در عمل مشاهده شده در روابط ومناسبات اجتماعی تحت تاثیر برخی مشکلات معیشتی وساختاری جامعه با قشر بازنشسته اععم از بانوان وآقایان زبان تلخ پیشه کرده وهمواره آنان مورد سرزنش وشماتت قرار می گیرند که از نظر روانی ناگوار و عاقلانه نیست٫ از سویی برخی از خانواده ها. ونزدیکان نسبت به فرد سالخورده وباز نشسته نگاه ترحم آمیز داشته وبه بهانه های مختلف وبا نیت خیر خواهانه ودلسوزانه خانه نشینی و عدم کار آیی این قشر تاکید دارند ٫لذا گاها نسبت به تصمیم وباور خود پافشاری کرده که با تاسف برای این قشر شکست روحی بوده وآنان را فردی ناتوان و نا کار آمد می انگارند٫ حضور در پارک ها ودامنه های کوهستانی ونیز برنامه های گروهی وتفریحی شامل هزینه هایی است که سالخوردگان بدلیل محدودیت ها و ساختار خانواده ونیز فرهنگ سنتی جامعه تلاش می کنند صرفه جویی کرده وبه باور خود از آن مواهب سهمی نداشته و دارایی و اموال منقول متعلق با خانواده وفرزندان می باشد٬ لذا خود را مکلف به رعایت موازین اخلاقی دانسته وبه آن پای بند هستند( من قادر به شناسایی موقعیت های استرس زا در زندگی خویش هستم ودر روز فرصت هایی را برای استراحت ورهایی از استرس منظور می کنم وبرای گذراندن اوقات خویش با خانواده ودوستان وآنچه که از انجامش لذت می برم وقت خاصی در نظر می گیرم…چارلز کوربین ) لذا ناگوار تر از همه آن است که برخی از سالخوردگان وبازنشستگان از زندگی تکراری ویک نواختی خسته شده وهیچ برنامه مدون ومنطقی برای اوقات فراقت وسلامتی خود نداشته ودر انظار عمومی وپارک ها ونیز معابر از ظاهر آراسته متناسب برخوردار نبوده و این وضعیت انفعالی بزیان آنان و مرگ خاموش می باشد .اغلب باز نشستگان برای پوشش ظاهری وسلامتی جسمی خود بها نداده و سر نوشت خود را به قضا وقدر سپرده ومنتظر حکم نانوشته گوش بزنگ ایستاده اند . چرا برخی از خانواده ها وفرزندان نسبت به افراد بازنشسته وسالخورده بی توجهی کرده وآنان را به حال خود وا می گذارند ؟