رقص و پایکوبی در طبیعت و کوهستان نشانۂ سبکسری نیست ، از سر درکی ست قلبی ، ناشی از آنکه طبیعت ، شما را به اصل خویش متصل کرده است .
زیبائیهای طبیعت در یک اجماع کلّی ، بهنگام وصال ، خوشنود و رقصان میشوند . بلبلان در دامان طبیعت همچون قاصدان شادی ، در آوازی مستانه و شاد پر میگشایند ، چرا که اگر موسیقی و رقص حرام بود ، آفریدگار هستی نوائی در دهان پرندگان خوشخوان نمی نهاد .
پس چرا انسان درین زیبائیها رقصان نباشد !!؟
رقص را نوعی ستایش باید دید ، در قالبی زیبا و فرحبخش ،، نه همچون ستایش گران گریان و خمود .
شادی و پایکوبی ، ارمغان حضور در دامان آفریننده است ، که در نهاد انسان نهفته و بروز میکند .
آیا دیده اید که مردم در خیابانهای شلوغ شهر ، بی آنکه دلیلی باشد پایکوبی کنند ؟
معجزۂ طبیعت درینجا خودنمائی میکند ، و آثارش در تک تک ذرات و جوارح انسان به تجلی زیبائی منجر میگردد. بروز شادیها ، ناشی از عوامل بیرونی ست ، که اثری عمیق در روح انسان میگذارند ، و چه انگیزنده ای فرخنده تر از طبیعت و کوهستان .
عیدتان خجسته ، و شاد و رقصان زی .
