به گزارش بام نیوز، نخستین صعودِ «اورست» توسط «ادموند هیلاری» و «تنزینگ نورگای» از جبهه جنوبی و از سمت نپال صورت گرفت. البته «اورست» دومین کوهِ صعود شده در میان ۸هزارمتری‌هاذمحسوب می‌شود.
آن دو در قالب تیمی بریتانیایی بودند و سایر اعضای تیم عبارت بودند از: «جان هانت» سرپرست تیم؛ «چارلز اوانس»، «جورج باند»، «تام بوردلین»، «آلفرد گرگوری»، «ویلفرد نُویسِ»، «گریفیت پاق»، «تام استوبارت»، «میکائیل وارد»، «میکائیل وست ماکوت»، «چارلز وایلی» و«جورج لاو».
در سال ١٩۵٣… تیم بریتانیا، اکسپدیشنی را به رهبری « کلنل جان هانت» سازماندهی کردند.
این تیم توسط ٣۶ شرپا پشتیبانی شد.
جهت حمل ابزار و وسایل از تعداد زیادی باربر استفاده شد.
«جیمز موریس» خبرنگارِ تایمز، نیز تیم را همراهی می‌کرد.
«جان هانت» و «میکائیل وست ماکوت» در مورد مسیرشان تا بیس کمپ، این چنین گفتند:
“راهپیمایی طولانی مسیر سبب شد تا بتوانیم بدنمان را به حملِ بار سنگین و استفاده از ماسک‌های اکسیژن عادت دهیم … ما متوجه شدیم که طراحِ ماسک‌های اکسیژن«جان کوتس»؛ کاری درجه یک انجام داده … با استفاده از ماسک‌ها می‌توانستیم بدون هیچ حس محدودیتی در تنفس، با سرعت زیاد، بالا برویم یا تمام شب را به راحتی بخوابیم.”
جهت هم‌هوایی …تعدادی از کوه‌های ۶٠٠٠ متری اطراف توسط اعضای تیم صعود شدند … در برخی از این صعودهای هم‌هوایی، کپسول‌های اکسیژن جهت کسب تجربه بیشتر برای استفاده در ارتفاعات بالاتر، استفاده شدند.
اعضای تیم سپس شروع به برپایی زنجیره‌ای از کمپ‌ها در «آبشاریخی» کردند.
طناب‌ها، ثابت‌گذاری شدند و نهایتاً کمپ٧ در ارتفاع ٧٩٠٠ متری گردنه جنوبی در ١٧ می ١٩۵٣، برپا شد.
اولین تلاشِ قله توسط «تام بوردلین» و «چارلز اوانس» در روز ٢۶ می صورت گرفت.
آن دو تلاش خود را از کمپ ٧ شروع کرده و تا قله جنوبی به ارتفاع ٨٧۵٠ متر رسیدند اما با توجه به کمبودِ زمان و مشکلاتی که با دستگاه اکسیژن خود داشتند مجبور به بازگشت شدند.
در همان روز، «جان هانت» و «دا نامگیال»؛ با خود تجهیزاتی را با هدفِ بارگذاری و برپایی کمپ هشتم، تا ارتفاع ٨٣٣٠ متری بالا بردند.
چند روزی هوای نامساعد از راه رسید.
در روز ٢٨ می ١٩۵٣ «ادموند هیلاری» و «تنزینگ نورگی»، «جورج لاو»، «آلفرد گرگوری» و «انگ نیما»؛ از گردنه جنوبی تا محل بارگزاری ابزار در ارتفاع ٨٣٣٠ بالا رفتند و ابزارِ موجود در محل بارگزاری را به بارِ خود اضافه کرده و با تجهیزاتِ بیشتر صعود را ادامه دادند.
اکثر نفرات باری به وزن حدودی ٢٣ تا ٢٨ کیلوگرم حمل می کردند.
کمپ نهم را بر طاقچه برفی در ارتفاع ٨۵٠٠ برپا کرده، و سپس نفرات تیم به جز «هیلاری» و «تنسینگ»؛ به سمت گردنه جنوبی پایین رفتند، تا آن دو شب‌مانی را در چادر انجام دهند.
صبحِ فردا در ٢٩ می، «هیلاری» و «تنسینگ» به سمت قله جنوبی بالا رفتند.
پوشش برفی این قسمت، خطرناک به نظر می‌رسید.
( «بوردلین» و «اوانس» نیز در صعود چند روز پیش، از پوشش برفی این قسمت شکایت داشتند.)
اما هر دو تصمیم به ادامه گرفتند و به «قله‌جنوبی» رسیدند.
سپس به مسیری خطرناک و صخره‌ای که بعدها به نام «قدمگاه هیلاری» نام‌گذاری شد، رسیدند و بر آن نیز فائق آمدند و در ساعت ١١:٣٠ صبح، بر بلندای «اورست» رسیدند.
و این‌گونه بود که «اورست» برای نخستین‌بار صعود شد.
منبع: وب‌سایت «هیمالیاماسالا»
