گروه اموزشی بام نیوز،مطلبی را در خصوص شیوه تنفس درکوهنوردی منتشر نمود:
۱- تنفس ها باید منظم و عمیق تر از معمول باشند.
۲- کلا بهتراست تنفس از بینی باشد اما در فعالیت های سنگین شدنی نیست و اجبارا دهان هم به کمک می آید. در این شرایط بهتراست تنفس همزمان از دهان و بینی صورت بگیرد.
۳- تنفس معمولی به صورت شکمی انجام میشود و خیلی ها معتقد هستند تنفس درست همین است. شما هم سعی کنید از همین قاعده پیروی کنید اما در برنامه های کوهنوردی به خاطر بستن کمربند کوله تنفس شکمی کمی سخت و گاهی نشدنیست.
۴- در کوهنوردی پیشنهاد می کنم حتی اگر خیلی نفس کم آوردید توقف نکنید. به جای ایستادن سرعت را به حداقل برسانید و نفس ها را تند کنید. توقف کردن باعث میشود ریتم قلب و ریه به هم بخورد و این بعنی خستگی زودتر از معمول
تكنيكهاي زيادي براي اينكار وجود دارد یکی از محبوب ترین تکنیک های تنفس (تنفس با فشار )نامیده می شود اول، با استنشاق سريع هوا ريه ها را پر مي كنيم (در اين حالت دیافراگم خود را گسترش ميدهيم ، بهتر است دم از طريق بيني انجام شود زيرا تنفس از دهان باعث خشکي گلو، تشنگي و احيانا سرماخوردگي و عفونت گلوميشود؛ ولي در ارتفاعات هنگام دم ميتوان هم از بيني و هم از دهان استفاده نمود )با نسبت ۷۰ به ۳۰ درصد(چون استفاده صرف از بيني به رغم مزاياي آن، به دليل حجم هواي ورودي کمتر، گاهي اوقات امکانپذير نيست.) و سپس بازدم سریع و انفجاری، با صداي puffing (از طريق دهان ) هوا را به طور كامل از ريه ها خارج مي كنيم.(هنگام بازدم بايد هواي درون ريه را محکم از دهان خارج کرد، تا بتوان از حجم هواي مرده داخل ريه تا حد امکان کاست و هواي پر اکسيژن را جایگزين نمود. تعداد دم و بازدم، به عواملي چون ارتفاع، آمادگي جسماني، شيب مسير، طول قد مها، حجم ريوي، ميزان رطوبت هوا و نحوه قرارگيري سر و گردن بستگي دارد. در شيب تند و ارتفاع بالا با يک گام دم و با گام بعدي عمل بازدم را انجام مي دهيم.
