گروه اموزشی پایگاه بام نیوز، مطلبی را در خصوص صعودهای سراسری کوهنوردی، مفید یا مضر؟ منتشر نمود:
در پایان هر صعود سراسری آنچه که بر جای می ماند عبارت است از:
۱٫ تخریب گسترده محیط زیست به خصوص در اطراف کمپ ها.
۲٫ آسیب زیاد به درختان، بوته ها و درختچه های مسیر صعود.
۳٫ آلودگی محیطی مخصوصا در محلی که کمپ برپا می شود.
۴٫ تولید زیاد زباله و پخش آن در طول مسیر (در طول مسیر صعودهای سراسری دیدن پوست شکلات و شیرینی و جلد بیسکوئیت و غیره امری طبیعی است)!
۵٫ تخریب مکانیزه محیط زیست به منظور محل برپایی چادر و …
۶٫ احتمال بروز خطرات برای نفرات شرکت کننده بخاطر تعداد زیاد شرکت کنندگان
معمولا تعداد زیادی از نفرات شرکت کننده در صعودهای سراسری سابقه کوهنوردی نداشته و صرفا بخاطر گرفتن چند عکس یادگاری و گذراندن یک روز تفریحی در کنار دوستان شان در این برنامه ها شرکت می کنند و بیش ترین آسیب به محیط نیز از ناحیه همین افراد به طبیعت وارد می شود، ولی آسیب های وارد شده به اسم کوهنوردان در اذهان ثبت می شود.
به همین خاطر در کشور ما به این گونه صعودها لقب هجوم ها را داده اند! که در حقیقت یک نوع لشکرکشی و هجوم به طبیعت محسوب می شود، و در آخر اینکه زمان این گونه صعودها گذشته و در هیچ جای دنیا چنین هجوم هائی صورت نمی گیرد.
به عنوان مثال:
در بهمن ماه سال ۱۳۹۳ در صعود سراسری بانوان کشور، به میزبانی هیات کوهنوردی استان ایلام بیش از ۲۰۰ نفر صعود کننده و تعدادی هم به عنوان تدارکات از استان مربوطه در این برنامه حضور داشتند. این برنامه به منظور صعود بانوان سراسر کشور به قله کان صیفی با ارتفاع ۳۰۵۰ متر در کبیرکوه برگزار شد.
دقیقا یکسال بعد من و یکی از دوستانم تصمیم گرفتیم برنامه صعودی داشته باشیم به قله کان صیفی. هنگامی که به محل شب مانی نزدیک می شدیم از همان دور معلوم بود که گروهی در آنجا قبلا سکونت کرده اند! در حالی که آن مسیر قبلا بکر بود و آثاری از زندگی انسانی دیده نمی شد! هنوز پارچه ها و کیسه های پاره شده خالی و تیرک هایی که از آن به عنوان توالت صحرایی در آن صعود درست کرده بودند در محل شب مانی باقی مانده بود و چهره بسیار زیبای طبیعت به آن زیبایی محو شده بود. انواع و اقسام زباله دیده می شد! خیلی تاسف آور و ناراحت کننده بود به طوری که به سختی می شد تحمل شب مانی در آن مکان را داشت.
به جز ایران در هیچ کشور دیگری صعود سراسری برگزار نمی شود! واقعا نمی دانم ما در پی چه چیزی هستیم؟ آن پرندگان و حیوانات کوچک و بزرگ وحشی هم حق حیات دارند و دوست ندارند کسی مزاحم زندگی روزانه آنها شود. آخر چرا ما انسان ها این قدر حق به جانب هستیم؟ چرا به راحتی به خودمان این حق را می دهیم که به اکوسیستم طبیعت خسارت وارد کنیم؟
در چنین صعودهای پر جمعیتی به دلیل ترافیک سرعتی، پاکوب های موازی ایجاد می شود، آیا این صدمه زدن به طبیعت و پوشش گیاهی و جنگلی نیست؟ واقعا من درمانده ام و نمی فهمم هدف و منفعت از برگزاری همچنین صعودهای لشگری در چیست؟ ممکن است بفرمایید توسعه ورزش کوهنوردی! خوب این امر با چه قیمتی؟ با کدام امکانات و دانش علمی؟ تا جایی که من و شما اطلاع داریم اکثر افرادی که در صعودهای سراسری شرکت می کنند نه آموزشی دیده اند و نه هدفی برای کوهنوردی فنی دارند! بگذریم از تعدادی از کوهنوردان که با تجربه اند و جز کوهنوردان سبز محسوب می شوند که البته تعدادشان کم است.
در پایان از همه دلسوزان و مسوولین ورزش کوهنوردی تقاضا دارم در رواج این شیوه اشتباه تجدید نظری داشته باشند. می شود به جای صرف این همه هزینه و زمان در برگزاری صعودهای سراسری، اهمیت بیشتری به امر آموزش های کوهنوردی و امداد و نجات داد. هم چنین می توان به جای “هزینه کرد” بی فایده در صعودهای مخرب سراسری، کوهنوردان و گروه های امداد و نجات را برای امدادرسانی به کوهنوردان و طبیعتگردانی که در طبیعت دچار مشکل می شوند، حمایت و تجهیز کرد.
