شهر یزد و شهر تفت و مردمان خوش نظر
میدرخشد قله اش بر تارک این بوم و بر
قله‌ای چون شیر خفته زیر پای شهر یزد
مردمانش از تبار پیروان هورمزد
منفرد کوهی نشسته بر سرای صد کویر
شیرِ اوژن یال داده پنجه گاهش هم اسیر
هر طرف خطی کشانده بال خود را شیرکوه
پیشکوه و در میانش عاقبت هم پشتکوه
درّه ها دارد چو شمس و سوسن و درّه نجیب
وصف شیرست این نباید حال او باشد عجیب
گر به ده بالا رسیدی راه ایزد پیش گیر
صاف شو تا قله اش بند غرور از خویش گیر
نیر و گاریزات را هم طی کن از آنسوی کوه
طزرجان و حاج زینل در میان و پیشکوه
صد قلندر مانده در راه و بنالد او ز شیب
گوید از سختی این راه و همان درّه نجیب
بر فراز قله اش یاد از خدای قله کن
لوحه ای و آیه ای وانگه رسیدی خنده کن
گفت آن آیه منم حافظ تو را ای جان من
هان بگو ایزد توئی فرمان توئی رحمان من
قله‌ای بر قلب ایران می تپد با گام تو
آه ایران زنده بادا تا ابد با نام تو
شیرمردانی بخواهد تا زند سر را ز دون
با همین کردار باید کرد دشمن سرنگون
تن بده در راه ایران سر بِکَن از اهرِمـَن
هر که باشد شیخ باشد شاه باشد پیلتـَن
چون دماوندان درون سینه ات آتش بگیر
ظلم را بـَرکـَن ز ایران نعره زن همچون امیر
