نگاهی به سرپرستی برنامه های کوهنوردی

‍ سرپرست برنامه کوهنوردی اصلح افراد تیم از نظر دانش ، تجربه و قدرت روانی می باشد که صلاحیت او باید مورد قبول و تایید تک تک اعضای تیم و نه حتی اکثریت باشد . بدیهی است اهمیت هنر سرپرستی ، در بحران به چشم می آید که سرپرست محتاج ابتکار عمل ، قدرت تصمیم گیری و قاطعیت می باشد .
شکی وجود ندارد که هیچ عاملی نباید اقتدار سرپرست در برنامه کوهنوردی را خدشه دار نماید ، چرا که مسئولیت تام برنامه برعهده او می باشد و لازمه آن داشتن اختیار تام در چهارچوب اصول کوهنوردی می باشد ؛ استثنا بر آن فقط در صورتی است که خطر جانی برای شخص وجود داشته باشد .
البته همواره مورد بحث بوده است که این سرپیچی تا کجا می تواند ادامه یابد ؟ در آن زمان دقیقا فرد باید چه بکند که خطرات بزرگتری برای خود او یا تیم بوجود نیاید ؟ چطور فرد می تواند مطمئن باشد که نظرش درست است و سرپرست اشتباه می کند ؟
در برنامه های جدی عموما سرپرست برنامه را اعلام می کند و افراد با توجه به شناخت و اعتمادی که دارند ، اعلام آمادگی می کنند . بعد از آن سرپرست با توجه به سطح برنامه ، سطح متقاضیان و سطح تدارکات موجود ، افراد را انتخاب می کند . در مواردی که شناخت کافی از نفرات وجود ندارد ، طراحی برنامه های آمادگی ضرورت پیدا می کند که علاوه بر محک خوردن توانایی های جسمانی ، روانی و فنی شرکت کنندگان ، هماهنگی آنان با یکدیگر و خصوصا با سرپرست ارزیابی می گردد .
بدون شک وقتی بدون طی این مراحل سرپرست یک برنامه بنا به ملاحضاتی بدون در نظر گرفتن اصلح بودن و مقبولیت انتخاب می گردد ، در بهترین حالت مجبور می گردد برای فرار از مسئولیت به خرد جمعی‌‌ ! پناه برده و در شرایط بحران ، تعلل در تصمیم گیری و پایین بودن میزان حرف شنوی و اطاعت پذیری افراد موجب تشدید بحران خواهد شد .