همیشه یک کیسه با خود داشته باشیم و تمام پسمانده های خود را به پایین (نقاط تعیین شده برای زباله) برسانیم.
از راه های پاکوب عبور کنیم: گذر از راه های میان بر و دلخواه، سبب از میان رفتن پوشش گیاهی و فرسایش خاک می شود.
از چیدن هر گونه گل و گیاه خودداری کنیم. دیده می شود که عده ای در فصل بهار به چیدن انواع سبزی صحرایی می پردازند. لازم است بدانیم که امروزه با زیاد شدن جمعیت و افزایش شمار کسانی که به کوه و صحرا می روند دیگر امکان ندارد که مانند گذشتگان خود از سبزی های خودرو استفاده کنیم.
در حفظ درختان بکوشیم و هیچگاه با چوب و بوته آتش روشن نکنیم. برای گرم کردن غذا و درست کردن چای، یک چراغ کوچک همراه ببریم. اگر در جایی آتش روشن کردیم، پیش از ترک محل آن را کاملاً خاموش کنیم و روی آن خاک بریزیم.
هنگام زدن چادر یا پهن کردن زیرانداز، از کندن گیاهان و تخریب دامنه ها خودداری کنیم.
از نزدیک شدن به آشیانه جانوران و آسیب رساندن به آنها خودداری کنیم.
از دفع ادرار و مدفوع در نزدیکی جویبارها و رودخانه ها خودداری کنیم. تا حد امکان سعی از توالت های پایین دست کوه استفاده کنیم.
از نوشتن یادگاری روی سنگها، دیواره غارها، دیواره پناهگاه ها خودداری کنیم.
هیچگاه به تشکیلات آهکی داخل غارها، همچنین به صخره ها و دیگر پدیده های کوهستانی آسیب نزنیم.
برنامه های کوه نوردی جمعیتی (چند صد نفره و چند هزار نفره) که فشار ناگهانی زیادی بر طبیعت وارد سازد، اجرا نکنیم.
در هنگام کوهنوردی، همانند یک محیط بان مسئول، مراقب تخلف ها و آسیب رسانی های احتمالی دیگران باشیم بیشتر کسانی که اشتباه کوچکی مرتکب می شوند، با یک تذکر محترمانه قانع می شوند. شکارچیان غیر مجاز و جویندگان آثار تاریخی رابه مقام های مسئول معرفی کنیم.
مشکلات محیط زیستی کوهستان (مانند چرای مازاد به ظرفیت مرتع، جاده سازی های غیر اصولی، سدسازی، معدن کاری، زمین خواری و گردشگری غیرمسئولانه) را بشناسیم و با طرح آن در رسانه ها یا با نامه نگاری به مسئولان خواستار رفع این مشکلات شویم.
به جای درخواست ازمسئولان برای ایجاد تسهیلات کوهنوردی (مانند پناهگاه) خواستار ساخت خانه کوه نورد در شهر یا روستا به منظور برگذاری نشست ها و تأسیس کتابخانه و مرکز اطلاعات کوهنوردی شویم. با محافلی که طرح های احداث تله کابین، پیست موتورسواری و تأسیسات دیگر در کوه می دهند. رایزنی کنیم و به آنان طرح های جایگزین در جهت سرمایه گذاری در روستا یا شهر نزدیک پیشنهاد دهیم.
منطقه های دارای ویژگی استثنایی را به سازمان های محیط زیست و میراث فرهنگی معرفی کنیم و از آنها بخواهیم که بابت این منطقه ها در فهرست آثار حفاظت شده یا ملی، به حفظ آن کمک کنند.
به فرهنگ مردم کوهپایه نشین احترام بگذاریم. این فرهنگ ها را بشناسیم ودرحفظ آن ها به جامعه ی محلی کمک کنیم. جنبه هایی از فرهنگ بومی می تواند به توسعه پایدار جامعه کمک کند.
برای ورود به مناطق حفاظت شده، پارک های ملی و مانند آن، حتما از مقام های مسئول اجازه بگیریم و پاسگاه های محلی و ماموران را در فشار نگذاریم که با ورود ما موافقت کنند.
در سازمان های مردم نهاد طرفدار محیط زیست عضو شویم و در برنامه هایی مانند روز پاک سازی کوهستان. روز جهانی کوهستان، روز زمین پاک، روز ملی دماوند و … مشارکت کنیم.
