شهریار صیامی، خبرنگار و مستندساز ایرانی در مطلبی به حادثه جان باختن مهری جعفری، کوهنورد ایرانی در کوه پوبدای قرقیزستان پرداخته است.
شهریار صیامی در رشته توئیتی نوشت:
پنجشنبه هفته پیش خبر ناپدید شدن دوستمان مهری جعفری را دریافت کردم و بعد ناامیدی.
مهری خودش این راه را انتخاب کرد و می‌دانست این چالشی است که شاید از کوه پوبدا برنگردد.
اما غمی که پایان ندارد کمک نکردن کوهنوردان ایرانی است که آنجا حضور داشتند.
حالش بد بوده کسی برای بازگشت، همراه او نمی‌آید. خبر سقوطش را به تیم ایرانی می‌دهند کسی برای کمک به او نمی‌رود. گروه بی‌سیم را خاموش می‌کند و به صعود ادامه می‌دهد.
درست مثل بدهکارانی که موبایل شان را خاموش می‌کنند تا مثلا از حقیقت فرار کنند!
در راه قله رضا آدینه یکی از افراد همان گروه سقوط می‌کند. راهشان را ادامه می‌دهند و کسی برای کمک نمی‌رود.
یک کوهنورد اوکراینی و اسرائیلی دنبال رضا می‌روند. یکی از این کوهنوردان با طناب پایین می‌رود تا شاید رضا را پیدا کند. اما هم‌وطنان خودمان، همان‌ها که کوله بار ۲۵۰۰ سال تمدن را می کشیدند در راه فتح قله‌شان بودند! پیکرهای این دو کوهنورد پیدا نشد.
آنجا همه کوهنوردان در شوک هستند نه برای مرگ این دو. پوبدا ظاهرا همیشه قربانی می‌گیرد. همه ما در شوک هستیم برای مرگ روح هموطنانمان، برای مرگ چیزی که به ملیت و تمدن ربطی ندارد برای انسانیت.
وقت آن رسیده است که دیگر آینه نشکنیم و خود را بینیم که چقدر زشت و کریه شدهایم. چقدر خالی از آنچه بعضی «معنویت» می‌خواندند شدهایم. چشمانمان را نبندیم و فکر کنیم که چه باید کرد؟
