پیش از آنکه مضمون پایه ای این نوشتار را روشن کنم ، باید درونمایۂ آن را در دو خط برای شما گرامیان بنویسم .
انتزاع چیست ؟
به زبان بسیار ساده ، کاهش محتوای بیرونی و گاهی درونی ، البته با حفظ اطلاعات کلی آن برای ایجاد یک آفریدۂ هنری و انتقال پیام اثر ، یا ساده پردازی در فرآیندی رفتاری ست . ساده تر بگویم ، انتزاعی بودن یک اثر ، به معنی ساده تر کردن المان های ظاهری است و در روابط بین انسانها سادگی در اندیشه ورزی ، و درستی رفتار ، در نمای بسیار ساده میباشد .
و اما این نوشتار چه ارتباطی با ورزش کوهنوردی دارد؟ و چگونه می‌شود درونمایه این واژه را در ورزش کوهنوردی جـُست ؟
نگارنده بر این نیست که پیچیدگی‌های این واژه و درونمایه آن را بیش از پیش کند ، چرا که انتزاع به خودی خود ، ساده کننده یک فرایند ، یک فرآورده ، و یک رفتار نمایشی است .
اگر کوهنوردی را ، یک رفتار نمایشی و در پوشش یک هنجار گروهی بدانیم ، و بر این باشیم که به ساده ترین روش آن را انجام دهیم ، همانند مجسمه‌سازی خواهیم بود که بنا دارد تندیسی را بسازد یا بتراشد ، و تلاش کند که اثر آفریده شده با همه سادگی ، نشانه های درست و شایسته ای را در نمایشگری به وجود آورد . و از هرگونه زیاد پردازی و پرداخت ، و برجسته کاری بر روی آفریدی خود پرهیز کند . و آن اثر همچنان برای بیننده گویا و شگفت انگیز باشد .
دامنه بخشیدن به این گونه ی نمایشی و تجسمی در هنر ، می‌تواند در ورزش کوهنوردی نیز جایگاه داشته باشد ، اما چگونه ؟
یکی از ناهنجاری های موجود در ورزش کوهنوردی ، رفتارهای بزرگنمایی شده است ، رفتارهائی که از قبیل ، حرکات نمایشی ، جست و خیز های بی مورد ، ایجاد ترس و هراس در میان همنوردان ، ایجاد ناامنی در کمپینگ ها ، ناسازگاری با همنوردان گروه همراه ، به کارگیری تجهیزات صوتی ناهمگون با طبیعت و ایجاد سر و صداهای آزار دهنده برای جانوران ساکن در کوهستان و …..
ایجاد این ناهنجاریها در کوهستان به مانند این است که یک هنرمند برای اثر خود به زیاد پردازی و برجسته کاری بیش از اندازه روی آورد ، و آگاهانه یا ناخودآگاه بر آن باشد که به گونه ای افراطی و زیاد از اندازه ، آفریده اش را جلوه گر نماید .
اما می توان با کمی درنگ ، در سادگی تمام ، درونمایه اثر و نمای بیرونی آن را آفرید ، و به نمایش گذارد . و همین سبک و روش انتزاعی می‌توانند به بیننده ، در درک آن چه هنرمند می‌خواسته ، کمک شایانی بنماید .
با این پیشگفتار می‌توان صعودهای انتزاعی را در دسته رفتارهای درست این ورزش قرار داد ، و به راهی رفت ، که پیشروانه و در جایگاهی درست باشد .
آنچه در این نوشتار بدان بیشتر می پردازیم ، پرهیز از رفتارهای افراطی و دوری جستن از رویه های نامأنوس و غیر اخلاقی ست . چه نیازیست زمانی که می‌شود با کمترین و ساده‌ترین رویه و بدون ابراز رفتارهای اگزجره شده (Exajeration)به این رشته ورزشی پرداخت ، به رفتارهائی افراطی روی آورد ؟
تن پوش ها و کفشهای مدرن و به روز ، هیچکدام کوهنورد و طبیعت گرد سازگار با محیط زیست نمی‌سازند ، ممکن است ابزار و وسایل کوهنوردی کیفیت یک صعود ، و موفقیت در آن بیانجامد ، اما همانها نیز در یک چهارچوب فنی و مورد قبول ارزشمند است .
کوهنوردی که برای یک برنامه نسبتاً ساده ، تجهیزات یک برنامه سنگین را با خود به همراه دارد بدنبال چیست و چه هدفی دارد !؟ اینگونه رفتار ، جز بزرگنمایی و افراط در تظاهر ، و حمل بی اثر تجهیزات بی کاربرد ، از نگاه دیگران خودنمایی کردن است و هیچ سودی دیگری نداشته و نخواهد داشت . و اگر بنا به روشی انتزاعی و ساده باشد هیچ نیازی به همراه بردن این تجهیزات نبوده و نخواهد بود .
شایسته است که روش های نوین و کاربردی ، بدون اگزجره کردن ، در میان ورزشکاران و کوهنوردان بکار رود .
