محققان به اطلاعات جدیدی درباره مزایای استفاده از مسیرهای مارپیچ در مناطق کوهستانی، دست یافته اند.
به نوشته روزنامه تایمز، دانشمندان به علت علمی پیاده روی زیگزاگ انسان ها به هنگام کوهنوردی پی برده اند. به گفته انان دلیل استفاده انسان ها از مسیرهای مارپیچ، با وجود انکه طول مسیر زیگزاگ گاهی به بیست برابر مسافت مستقیم بین دو نقطه می رسد، این است که با بهره گیری از این روش، نفس انسان ها کمتر به شماره می افتد.
مارکوس لِلوبِرا، استادیار انسان شناسی در دانشگاه واشنگتن آمریکا و تیم اسلوکین، استاد ریاضیات و فیزیک کاربردی دانشگاه ساث امپتون، مدلی ریاضی طراحی کرده اند که نشان می دهد استفاده از مسیر زیگزاگ موثرترین روش بالا رفتن یا پایین آمدن از سطوح شیب دار برای انسان ها است.
پرفسور للوبرا، که به بازسازی الگوهای حرکتی در مناظر طبیعی و چگونگی پدیدار شدن این مناظر در اثر فعالیت جوامع و فرهنگ های مختلف علاقه مند است، می گوید هدف این مطالعه در ابتدا، انجام کاری تحقیقاتی درباره چگونگی پیدایش جاده ها بر روی فضاهای مسطح بود.
وی می افزاید زمانی که شیب سطوح تغییر می کند، مسائل نیز پیچیده تر می شوند. با افزایش شیب، زمانی فرا می رسد که طی مسیر به صورت مستقیم، سوخت و ساز (متابولیسم) بدن را به شدت افزایش می دهد و دیگر به صرفه نیست.
بنابرین انسان ها ناچار می شوند کمی از مقصد خود منحرف شوند و این باعث پدید امدن مسیر مارپیچ می شود.
با افزایش شیب جاده ،استفاده از زاویه مناسب به هنگام طی مسیر نیز اهمیت بیشتری می یابد.
