به گزارش خبرنگار بام نیوز،در یادداشتی از سیمون‌مورو درباه صعود زمستانی کی۲ اظهار داشت: طبق برنامه قرار بود دیروز راهی کمپ دوم ماناسلو شویم. اما برای احترام به «سرجیو مینگوته» در کمپ اصلی توقف کردیم.
اگرچه شرایط آب و هوایی مطلوبی نیز وجود نداشت.
باز هم صمیمانه به تیم نپال تبریک می‌گویم. و من دیدگاه خود را بر اساس آنچه خوانده‌ام و براساس این واقعیت که تقریباً ۳۰ سال است در صعودهای زمستانی ارتفاع بلند فعال هستم بیان می‌کنم. باید یادآور شوم که من در حال کوهنوردی زمستانی در ماناسلو هشتمین کوه مرتفع دنیا هستم و از روی کاناپه مشغول نوشتن نیستم.
معتقدم هیچ سبکی از کوهنوردی، نوع دیگری از آنرا را از بین نمی‌برد (اشاره به انتقاداتی که به صعود با کپسول اکسیژن به نپالی‌ها وارد شده). همیشه می‌توان تکامل پیدا کرد و همیشه جا برای روش‌‌ها و خلاقیت بهتر وجود دارد.
کوهنوردی تا زمانی که علاقمندان به صعودهای زمستانی، از پشت کامپیوترهای خود جدا شوند می‌تواند نوآورانه باشد.
دیگر کی۲ در زمستان صعود شده است و اگر کسی تمایل به تلاش بهتری دارد می‌تواند نه تنها برروی این قله، بلکه برروی تمامی ۸۰۰۰ متری‌ها خودش را محک بزند.
لهستانی‌ها آغازگر صعودهای زمستانی در دهه ۸۰ بودند، من نیز در سال ۲۰۰۵ دنباله روی ایشان بودم و از فاجعه‌ای که با مرگ «بوکریف و سوبولف» در آناپورنا در سال ۱۹۹۷ رخ داد جان سالم به در بردم. از آن زمان تا به امروز نیز صعودهای زمستانی‌ام را با همراهان مختلفی ادامه داده‌ام. شاید بر بسیاری از کوه‌نوردان تأثیر بگذارم و به آنها انگیزه بدهم.
امروزه شرپاها به درستی جایگاه شایسته‌ای در تاریخ به دست آورده‌اند زیرا آنها ده‌ها سال است که به صدها و هزاران کوهنورد و صعودهای آنها کمک کرده‌اند. اکنون برای کسانی که مایل به چنین کاری هستند، می‌تواند مرحله تحول سبک کوهنوردی زمستانی در ۸۰۰۰ متری‌ها آغاز شود.
بیاد داشته باشیم که امروز ما صعود نپالی‌ها را تحسین می‌کنیم و سوگوار فاجعه مرگ «سرجیو مینگوته» هستیم. من تلاش کردم هماهنگی حضور بالگرد برای انتقالش را صورت دهم و «تامارا لانگر» و همراهانش او را تحویل و تلاش کردند نجاتش دهند. متاسفانه سقوط غم‌انگیزی بود.
کوهنوردی هرچه که باشد، هرگز قدم زدن در پارک نیست و کوه باید مکانی از آزادی و احترام به همه باشد.
