یتی در سرزمین نپال یک موجود آدم نمای افسانه ای در ارتفاعات هیمالیاست. اما یاک یک واقعیت مانوس با کوه نوردان است. این حیوانات آرام وبی آزار روز های پیاپی،راه طولانی کمپ های اصلی را طی می کنند تابار سنگین عاشقان هیمالیا را به مقصد برسانند.هیچ گاه خالی بار نبوده ودر برگشت نیز صبورانه بارکش اند.
آن قدر مهربانند که به هنگام ازدهام در ورودی پل های معلق،به کناری می ایستند تا کوه نوردان وارد پل شوند.درروی پل ها ومسیر های باریک نیز از لابه لای آدم ها طوری راه می جویند تا هیچ گاه شاخ های تیزشان بر پهلو وپشت کسی برخورد نکند.
شیفته رفتار معنا دارشان بودم.آن گاه که از روی پل های کابلی باریک به رود خانه خروشان وعمیق زیر پایت چشم دوخته ای،می ایستند تاتو راه بیفتی وخم به ابرو هم نمی آورند که در زیر بار سنگین معطلشان کرده ای. برای کوه نوردان،هیچ آوایی در مسیر کمپ های اصلی دلنشین تر از طنین زنگوله این چار پایان دوست داشتنی نیست. آن ها به حدی صمیمی اند که در فضای باز وسرد ارتفاعات گاه پذیرای صاحبانشان می شوند ودر زیر موهای بلندشان بستر گرم وراحت را برای آنان فراهم آورده تا شبی را به صبح برسانند.
خلاصه این که در نزد هیمالیا نوردان شاید هیچ حیوانی محبوب تر از یاک نیست.
