*پنج شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۰ در منطقه دیزین سقوط یک کوهنورد منجر به فوت، موجب تاثر و تاسف خانواده بزرگ کوهنوردی کشور شد.
*از آنجایی که ورزش کوهنوردی از ورزشهای پر خطر محسوب می شود، نهادهای امداد و نجات، داوطلبین فعال و ماهر در امر امداد، امدادگران محلی و پرسنل خدوم؛ اکثرا خطر می کنند و سلامت جان خود را برای امداد همنوع به خطر می اندازند، که کلیه کوهنوردان ممنون و سپاسگزار ایشان هستند.
* در حادثه روز پنج شنبه بر حسب اتفاق ( دلایل علمی را پزشکی قانونی مشخص می کند) کوهنوردی در کمال ناباوری و غیر انتظار(به لحاظ موقعیت) به یکباره سقوط و این سقوط منجر به فوت ایشان می شود
* همنوردان همراه بر حسب وظیفه انسانی و قانونی و با تلاش فراوان و تغییر و جابجایی سریع از موقعیت حادثه خود را به محل دریافت آنتن می رسانند و صرفا حادثه سقوط و لزوم امداد را گزارش و موقعیت( لوکیشن) ارسال می کنند.
* در فضای مدیریت رسانه(نهادهای ذیربط) موضوع به شکل دیگر مبنی بر گم شدن ۱۰ طبیعت گرد؟!، انتقال به محل امن،بیماری زمینه ای و…گزارش و آلام غیر ضروری بر اعضای گروه تحمیل می شود.
* چرا از عدم هماهمگی فنی، کمبود تجهیزات فنی،پایین بودن مهارت متولیان امر، زمان طولانی شناسایی موقعیت مشخص و معرفی شده، طولانی شدن ( از زمان اعلام حدود ۱۸ ساعت)انتقال فرد و …سخن گفته نمی شود؟!
*در آستانه اولین سالگرد، اولین جمعه سال ۱۳۹۹( ۵ دی) حادثه دار آباد،کلکچال و توچال که ۱۲ نفر از کوهنوردان فوت و تعدادی دیگر دچار مشکلات شدند؛ قرار داریم. در آن زمان هم مدیریت رسانه ای صورت نگرفت و ظلم مضاعفی به کوهنوردان شد که عزادار همنوردانشان بودند.( شخصا به اتفاق دوستان در دار آباد حضور داشتم)
* ضعف در نهاد و ساختار ورزش کوهنوردی ایران باعث شده تا صاحبان رسانه و تریبون؛ یک جانبه مسئولیت حوادث را گردن کوهنوردان بیندازند واز حوادث(نمد)، برای خود کلاهی بسازند.
* با توجه به رشد حضور کوهنوردان در کوهستان پیش بینی می شود با کمترین حوادث تلفات خواهیم داد. پس شعار پیشگیری بر درمان مقدم است را عملیاتی کنیم.
*بزرگ نمایی و عدم مدیریت رسانه ای حوادث کوهنوری آسیبی است که باید درمان شود.
ابراهیم محمدلو
۱۴۰۰/۹/۲۶
