گزارش برنامه
به مناسبت سی و سومین سالروز تاسیس باشگاه تهران بنا بود تا برنامه‌ی صعود دماوند از هشت جبهه توسط اعضا اجرا شود. طبق هماهنگی های صورت گرفته، تیم های صعود از جبهه های جنوبی، شمالی، شمال شرقی، غربی، ملاخوران، ملار، یال داغ و معدن برای صعود در روزهای چهارم و پنجم اردیبهشت ماه مشخص شدند. بنا بر صلاحدید سرپرستان، برنامه هایی جهت هم هوایی و آمادگی جسمانی اعضا در نظر گرفته شده بود. برنامه اول صعود از جبهه جنوبی و به سرپرستی استاد نجاری دو هفته قبل از برنامه اصلی و همزمان با آن برنامه شب‌مانی بر روی قله کلون بستک و پیمایش خط الراس تا قلل سرکچال به سرپرستی استاد نصیری با موفقیت به انجام رسید. همچنین به فاصله یک هفته از اجرای برنامه اصلی، شب مانی بر روی قله سرکچال به سرپرستی استاد دباغی جهت تکمیل پروسه هم‌هوایی اعضای شرکت کننده انجام شد.
طبق هماهنگی های انجام شده در ساعت ۴ صبح روز پنج شنبه، چهارم شهریور ماه، گروهی شامل تیم های مسیر جنوبی، غربی، ملار و معدن از میدان امام حسین تهران به سمت پلور حرکت کردیم. با رسیدن به قرارگاه فدراسیون کوهنوردی و پس از صرف صبحانه از یکدیگر جدا شده و با کرایه چند دستگاه نیسان تا رسیدن به ابتدای مسیر صعود، ادامه دادیم. ازآنجایی که شروع مسیر یال معدن در میانه مسیر پلور تا جبهه غربی دماوند قرار داشت، تیم صعود کننده از این مسیر نیز با ما همراه شد. پس از نزدیک به ۲ ساعت و ربع حرکت در مسیر خاکی و نه چندان هموار، به ابتدای مسیر صعود جبهه غربی در ارتفاع ۳۴۰۰ متر رسیدیم. در ابتدا چند دقیقه ای را صرف گرم کردن و انجام حرکات ورزشی کششی کرده و در ساعت ۹:۳۰ به سمت پناهگاه سیمرغ حرکت کردیم.
به غیر از ما تنها یک تیم دیگر از تهران در منطقه حضور داشت که با فاصله نیم ساعت جلوتر حرکت می‌کرد. با توجه به وزن کوله ها و مسیر کوتاه کوهپیمایی در روز اول برنامه، با ریتمی یکنواخت و آرام پیش میرفتیم. مسیر پاکوب بود و تماما در سایه دماوند قرار داشت. پس از سه ساعت کوپیمایی نه چندان سنگین، در ساعت ۱۲:۳۰ به پناهگاه سیمرغ در ارتفاع ۴۲۰۰ متر واقع در دامنه دماوند کوه رسیدیم. طبق برنامه ریزی های انجام شده بنا بر این بود تا شب را در پناهگاه گذرانده و صبح زود به سمت قله حرکت کنیم. با توجه به خلوتی پناهگاه و تصمیم سرپرست نیازی به برپایی چادر نبود؛ بنابراین وسایل را به داخل پناهگاه انتقال داده و مشغول استراحت شدیم.
برنامه صعود به قله را برای ساعت ۵ صبح هماهنگ کرده بودیم. در این فاصله مسیر رفت را توسط ترک جی.پی.اس چند باره مرور کردیم. با توجه به ریزشی بودن مسیر، تیم های دیگر حاضر در منطقه و حادثه ای که در هفته گذشته در این جبهه بر اثر ریزش سنگ روی داده بود، باید جوانب احتیاط را در صعود در نظر میگرفتیم. برنامه، صعود به قله تا قبل از ظهر، پیوستن به تیم های صعود کننده از سایر جبهه ها و در نهایت حرکت به اتفاق، از مسیر جنوبی بود.
صبح، راس ساعت هماهنگ شده با کوله هایی سنگین بر دوش و در نور هدلامپ شروع به حرکت کردیم. از همان ابتدای مسیر وزش باد با سرعت تقریبی ۷ کیلومتر را همراه داشتیم. هوا سرد بود و طبق موقعیت جغرافیایی این جبهه، تابش خورشید را تا قبل از ظهر انتظار نداشتیم. مسیر تا رسیدن به ابتدای یخچال غربی پاکوب مشخص داشت و بعد از آن کم و بیش با استفاده از جی.پی.اس قابل تشخیص بود. از این قسمت مسیر حالت گرده ای سبک به خود میگرفت و تا حدی ریزشی بود. وجود دو تیم در جلوی ما و لزوم احتیاط برای عبور از سنگ ها سرعت مان را کند کرده بود. در تمام طول مسیر یخچال غربی را در سمت راست خود داشتیم. منظره سایه دماوند نیز بر روی دشت لار هرازگاهی وسوسه‌مان می‌کرد تا نگاهی به پشت بیاندازیم. هر چه بیشتر ارتفاع میگرفتیم، سرعت باد و برودت هوا بیشتر می‌شد. تا جایی که بعد از ارتفاع ۵۳۰۰ متر با توجه به حجم بالای کوله ها و سرعت وزشی معادل ۱۵ کیلومتر بر ساعت صعود را بر ما سخت کرده بود.
عاقبت در ساعت ۱۳:۱۵ دقیقه و با پشت سر گذاشتن مسیر یال غربی بر روی بام ایران ایستادیم و مورد استقبال تیم مستقر بر روی قله قرار گرفتیم.
بعد از کمی استراحت، تجدید قوا و گرفتن عکس به اتفاق تیم ملار، معدن و تیم پشتیبان قله از جبهه جنوبی و مسیر شن اسکی به سمت پایین حرکت کردیم. پس از رسیدن به بارگاه سوم و صرف نهاری مختصر بدون معطلی به سمت گوسفند سرا روانه شدیم. در نهایت در ساعت ۹ به محل پارکینگ رسیده و از آنجا با یک دستگاه نیسان به سمت پلور حرکت کردیم.
در قرارگاه پلور به سایر تیم ها پیوسته و توسط اتوبوس به سمت تهران حرکت کردیم. در نهایت برنامه در ساعت ۱ و نیم بامداد روز شنبه و با رسیدن به میدان امام حسین تهران خاتمه یافت.
