به گزارش بام نیوز، پس از صعود روزهای ۱۱ و ۱۲ می «کنتون کول» بریتانیایی و «گلجن شرپا» به اورست و لوتسه به فاصله تنها ۲۹ ساعت پس از صعود نخست، طی موج دوم صعودها کوه‌نوردان زیادی اقدام به صعودهایی مشابه از اورست به لوتسه کردند.
سابقه صعودهای دو هشت هزار متری به شکل پیوسته و به اصطلاح پروانه‌ای (صعود قله بازگشت به کمپ اصلی و صعود قله دوم) به دهه ۸۰ و نود میلادی می‌رسد که نخستین و معروف‌ترین آن شاید صعود کوه‌نورد فرانسوی «اریک اسکوفیر» با صعود گاشربروم I و II در سال ۱۹۸۵ می‌باشد. وی در آن سال در مدت ۲۱ روز توانست علاوه بر گاشربروم ها کی۲ را نیز صعود کند.
بعدها کوه‌نوردان زیادی اقدام به تلاش‌های مشابه برروی ۸۰۰۰ متری‌های نزدیک به هم کردند که شاخص‌ترین آنها صعود قلل مجاور همچون گاشربروم ها در قراقروم و اورست و لوتسه در هیمالیای نپال بوده است.
اما لازمه یک صعود مورد تایید بدون تردید صعود قله نخست، بازگشت به کمپ اصلی و صعود قله دوم می‌باشد.
اتفاقی که در صعودهایی ماه گذشته رخ نداده و اغلب پس از صعود اورست تنها بازگشت به گردنه جنوبی و ارتفاع ۷۹۰۰ متری دوراهی اورست و لوتسه راهی قله دوم یعنی چهارمین کوه مرتفع دنیا شده‌اند.
مورد مذکور همچنین از موارد اختلاف در صعود «نیرمال پورجا» در تلاش سریع ۷ ماهه خود برای صعود به ۱۴x۸۰۰۰ متری می‌باشد.
پیش از این «خانم هاولی» مورخ فقید هیمالیا تلاش‌های مشابهی از جمله صعود سال ۲۰۰۵ تاشی شرپا طی دوروز ۳۱ می به اورست را که از گردنه جنوبی و پس از صعود روز قبل او به اورست صورت گرفت نپذیرفته بود.
در عین حال پایگاه هیمالین دیتابیس صعودهای اورست و لوتسه را پس از بازگشت صعود کننده به کمپ دوم بعد از صعود نخست ثبت نمود که نشان می‌دهد حد بازگشت بااختلاف بیش از دوهزار متر مورد تایید ایشان بوده است.
لازم به ذکر است قبول یا رد این دست صعودها نمی‌تواند همراه با نادیده گرفتن توانایی بالای فرد صعودکننده در آن ارتفاع قلمداد شود و بدون تردید نشان از انگیزه و قدرت بدنی بسیار صعود کنندگان است.
