پنجشنبه شب (۱۵بهمن۸۸) با تلفن یکی از اعضاء از حادثه ی بهمن جاده ی شمشک دیزین مطلع شدیم. حادثه ای که منجر به از دست رفتن هفت کوهنورد و یک اسکی باز (زنده یاد سعید طاهری) شد.
در میان اسامی این کوهنوردان نام فرشاد خلیلی مربی و کوهنورد صاحب سبک و دوست قدیمی مان بسیار متأثرم کرد.
این حادثه که او را در ۴۶ سالگی بعد از کسب آن همه دانش و تجربه ی کوهنوردی از جامعه ی ورزشی گرفت، می تواند قلب هر کوهنوردی را به درد آورد.
او که در اوج آمادگی جسمانی به سر می برد، هم مدرسی درجه یک بود هم کوهنوردی آماده و قبراق که صعودهای فراوانی در داخل و خارج کشور انجام داده بود. صعودهای فنی و اکسپدیشن که آخرین آنها سرپرستی تیم سراب بود که به قله ی ۸۰۰۰ متری گاشربروم ۲ صعود کردند.
او اسکی بازی حرفه ای و یکی از پیشگامان اسکی کوهستان در ایران بود و همچنین شغل اصلی اش مدیریت یک شرکت کوهنوردی به نام “راهنمایان کوه ایرانیان” بود و به همراه همکاران خود به امر آموزش کوهنوردان اشتغال داشت.
همان شب طی تماس با یکی از مسوولان باشگاه دماوند، آمادگی تیم اسپیلت را برای کمک و امدادرسانی اعلام کردم ولی تا آخر شب تماس گرفته نشد، پس آماده شدم تا صبح زود سر قرار حاضر باشم.
شرح برنامه ما:
جمعه ۱۶بهمن بعد از جمع شدن بچه ها که ۱۹ نفر بودیم، در ساعت ۵:۱۵ صبح از سید خندان به طرف شمشک حرکت کردیم. بعد از میگون در مینی بوس توضیح کوتاهی در مورد حادثه ی بهمن روز گذشته دادم. زمانی که به شمشک رسیدیم حجم برف را حدود ۴۰ سانتی متر برآورد کردیم. مسیر ما از اول جاده شمشک بالا شروع می شد. تا رسیدن به روی یال زمستانی برف کوبی مبسوطی را انجام دادیم. ولی وقتی اول یال رسیدیم مشاهده کردیم برف روی یال دست کمی از پایین یال ندارد.
آن روز دقیقاً می شد خطر ریزش بهمن را احساس کرد، یک حرکت غلط می توانست حادثه ای به بار آورد. با این که برف شکل پودری داشت، اما بسیار سفت بود و در عین حال به دلیل این که روی برف یخ زده ی قبلی باریده بود، خطرناک و آماده ی ریزش بود. به نوبت برف کوبی می کردیم ولی سرعتمان زیاد نبود.
در اوایل صبح باد سردی هم شروع به وزیدن گرفت، بادی که همراه خود دانه های ریز برف را به سر و صورت اعضای تیم می زد.
بعد از ۲ ساعت برف کوبی با آرام گرفتن باد در کنار صخره ای به استراحت و خوردن صبحانه پرداختیم. هوا نیمه ابری بود و نمی شد پیش بینی کرد آیا صاف خواهد شد یا نه. پیش بینی هواشناسی هوای ابری بدون بارش بود. به هر حال ساعت ۱۲:۳۰ به قله ی فرعی این مسیر به نام لجنی و به ارتفاع ۳۴۵۰ متر رسیدیم. از اینجا به بعد باید شیب شدیدی را با کم کردن ۲۰۰ متر ارتفاع پایین می رفتیم تا به زیر گردنه ی زیر پناهگاه لجنی برسیم. با توجه به تازه بودن برف و از دست دادن زمان با مشورتی که با دوستان با تجربه ی تیم داشتیم تصمیم گرفتیم برگردیم.
بعد از گرفتن عکس به سرعت قله را ترک کردیم. قابل ذکر است که موقع بازگشت هشتاد درصد جای پای قبلی مان محو شده و از بین رفته بود، علت آن هم باد و تازه بودن برف بود. دو ساعت و نیم طول کشید تا مسیر را بازگردیم. نهار را در نزدیکی جاده خوردیم و سوار بر مینی بوس باشگاه، به طرف تهران بازگشتیم.
نکته ی پایانی :
موقع بازگشت به چند نفر از دوستان باشگاه دماوند برخوردیم که گفتند همه ی اجساد از زیر برف بیرون کشیده شده اند.
یادشان گرامی
(ذبیح اله حمیدی) _ ۱۶بهمن۱۳۸۸
باشگاه کوهنوردی و سنگنوردی اسپیلت
