به گزارش خبرنگار بام نیوز، بعد از حدود ۱۵ کیلومتر، در سمت چپ، جاده فرعی سیاخ دارنگون جدا میشود و اولین روستایی که میبینیم، نجم آباد است.
بعد از گذشتن از یک گردنه و پیچ تقریبا خطرناک، به یک دو راهی میرسیم. مسیر خود را از راه سمت چپ، ادامه میدهیم.
در سمت چپ جاده، پادگان تیپ ۳۳ زرهی شیراز خودنمایی میکند و بعد از آن یک میدان تیر با تعداد زیادی کلبه بتونی که جایگاه استراحت سربازان است به چشم میخورد.
دوباره به دوراهی میرسیم. مسیر سمت چپ، به سمت کدنج و قلعه چوبی و مسیر سمت راست به ایور و دارنگون میرسد.
ما به سمت روستای دارنگون میرویم و از دور کوهی را میبینیم که در دره مقابل ما، سرسبزی و پوشش گیاهی متفاوتی با بقیه قسمت های کوه، خود نمایی میکند.
آخرین جایی که میتوانید لوازم خوراکی مورد نیاز خود را تهیه کنید، روستای دارنگون است.
روستای دارنجان (دارنگان، دارنگون)، در کوهپایه دلو، از کهن‌ترین روستاهای فارس است و قدمت آن به دوره ساسانی میرسد. این نام در اصل «دارگان» بوده به معنی مرکز درخت یا باغستان. نام روستای فوق در منابع سده‌های اوّلیه اسلامی مندرج است.
در انتهای روستا، از روی یک پل باریک به سمت چپ رفتیم و مسیر یکی دو کیلومتری خاکی را با ماشین طی کردیم.
به باغات میوه روستا رسیدیم که همه با دیوارهای بلند، محصور شده بودند،ماشین را پارک کردیم و کوله پشتی ها را برداشتیم و مسیر کوهنوردی را شروع کردیم.
صدای زیبای آب به گوشمان میخورد اما بستر رودخانه حاشیه مسیر خشک بود،آب رودخانه به وسیله لوله کشی و زه کشی به درون باغ های شخصی، هدایت شده بود!
مسیر باریک و سنگلاخی را در حدود ۱۵ دقیقه طی کردیم، چند اشکفت در سمت راست دیده می شد، همان جا کمی به سمت چپ منحرف شدیم و به ابتدای تنگ خانی رسیدیم.
اینجا دیگر رودخانه با نجوای آبشار غوغایی به پا کرده بود ودرختان سر در گوش هم کرده بودند و تنه قوی و بزرگ درختان، حکایت از سن و سال بالای آنها داشت.
از آب خنک و شفاف رودخانه، به سر و صورتمان زدیم و در سایه انداز یکی از درختان استراحت کردیم.
در روزهای تعطیل این مکان، پر از خانواده هایی میشود که تصمیم گرفته اند یک روز را از گرما و شلوغی شهر ، در خنکی آب و هوا و محل دنج اینجا بگذرانند،بر خلاف مسیر حرکت آب و در حاشیه آن، دوباره حرکت کردیم.
درختان گردو، بنه و زالزالک کوهی در مسیر، سایه گسترانیده اند،هر چه به ارتفاع بالاتر میرویم، جریان آب کمرنگ تر و کم حجم تر میشود اما وجود این آب آشامیدنی خنک در طول این مسیر کوهستانی، دلگرمی زیباییست.
تنگ خانی برای ماجروجویانی که علاقه به شنا و پرش و آب نوردی دارند، چندان جای هیجان انگیزی به شمار نمی رود اما برای کسانی که علاقه به کوهنوردی نه چندان دشوار، دارند، محیطی بی نظیر است.
شیب مسیر تقربا تند می شود و گاهی به نفس نفس زدن می افتادیم.
به صعود ادامه دادیم تا بر ارتفاعات مشرف بر منطقه مسلط شدیم. کنگرها، تبدیل به بوته های خار شده اند و کناره های مسیر را پوشش داده اند. از کنارشان که رد می شویم، به ساق پا میچسبند و نیشتری نازک به پوست وارد میکنند.
به یال کوه دلو می رسیم.
کوه دلو آخرین قله جنوبی رشته کوه زاگرس است که با حدود ۳۲۰۰ متر ارتفاع از سطح دریا، مرتفع‌ترین قله جنوب شیراز، به حساب می آید.
سرازیری های مملو از سنگهای زخمت را پیمودیم و از بین انبوه درختان بنه، بلوط، انجیر، گون، کیالک(زالزالک) و زرشک، عبور کردیم تا به دشتی هموار و سرسبز رسیدیم.
بعد از حدود نیم ساعت پیاده روی دیگر، صدای آبشار همه ما را به وجد آورد،آبشاری که میتواند، محل خوبی برای آب بازی و سرگرمی باشد.
تنگ خانی با توجه به پوشش جنگلی و چشمه های متعدد مسیر مناسبی برای طبیعت گردی و دره نوردی می باشد.
در طول مسیر چادر های عشایری و گله های گوسفند، به زیبایی بصری محیط افزوده بودند و بقایای شهری تاریخی، بر روی تپه ای هموار بر زیبایی منطقه می افزود.
بزگترین حسن این تنگه، این است که در زمان بسیار کوتاهی میتوانید از شهر شیراز به آن برسید و ساعت هایی را در دل طبیعت زیبا و دوست داشتنی استان، بگذرانید.
در همه فصول سال میتوانید به این منطقه، سفر کنید.
