آتشی که مدت مدیدی زیر خاکستر بود پس از حکم ابطال مجوز باشگاه‌های متخلف در فاجعه کول جنو دوباره سربرآورد و بدتر از آن حمایت‌های غیرمنطقی و کورکورانه برخی بود که فقط‌وفقط نمک روی زخم بازماندگان این فاجعه می‌پاشید؛ بیاناتی که در برخی موارد حتی تاسف‌آور بود.
یکی از دوستان در مصاحبه‌ای که خبرگزاری ایسنا منتشر کرده می‌فرمایند: “اگر ما بار مسئولیتی باشگاه‌ها را زیاد کنیم از اجرای برنامه‌ها فاصله می‌گیرند و فقط دنبال آموزش می‌روند در این صورت گروه‌های غیررسمی بیشتر تشکیل می‌شوند که این خطرناک است و مشکلاتی را ایجاد می‌کنند و البته این اتفاق هم افتاده و در دادگاه پرونده‌هایی در این مورد وجود دارد.” (isna. ir/amp/98040402233)
عجب از آنکه ایشان از بار مسئولیت باشگاه‌ها گله دارند! بزرگوار، بدانید وآگاه باشید باشگاه‌داری یعنی مسئولیت مطلق و لاغیر. کدام مسئولیت و کدام افزایش بار مسئولیت؟ باشگاهی که حتی مربی یا لیدر آن قبل از عزیمت لوازم هم‌نوردان خود را چک نمی‌کند از پیش پا افتاده‌ترین مسئولیت شانه خالی می‌کند. اصلا دلیل این همه ترس چیست؟ کاملاً معلوم است، مسئولیت‌ناپذیری اغلب ما. چقدر از بار مسئولیت وحشت داریم؟ البته در کشور ما شاید باشگاه‌داری یعنی حق عضویت و درآمد از اجرای هر برنامه؛ از کدام آموزش صحبت می‌شود؟ به صحبت‌های مادر «علیرضا عاملی» گوش دادید؟ چه ترس و وحشتی از گروه‌هایی که به شکل باشگاه فعالیت نمی‌کنند داریم؟ مگر نه اینکه طی یکی-دو دهه اخیر برخی از بزرگترین فجایع کوهنوردی کشور توسط همین باشگاه‌های عریض و طویل رخ داده!؟
سوال دیگری که در اینجا پیش می‌آید و ذهن مخاطب را درگیر می‌کند این است که باشگاهی که با بی‌مسئولیتی مطلق اجرای برنامه می‌کند، با گروه کوهنوردی تلگرامی و محفلی (ادبیات برخی دوستان) چه تفاوتی دارد؟ پس برای شعور مردم احترام قائل شویم.
برخی از باشگاه‌ها در بیانیه‌های جداگانه به حمایت تمام قد از باشگاه‌های متخلف پرداخته و در خصوص “عواقب شوم” تعطیلی باشگاه‌ها هشدار داده‌اند. سوال اینجاست که “مگر شوم‌تر از این هم ممکن بود!؟” بالاتر از سیاهی هم رنگی هست؟؟ بازی با کلمات و مغلطه و سفسطه تا کجا؟ پیش‌کسوت عزیز و بزرگوار و یکی از کوهنوردان با تجربه که به اندازه سن شخص بنده کوهنوردی کرده‌اند در مقاله خود می‌فرمایند: “آیا صادر کنندگان این رأی (تعطیلی باشگاه) آشنایی کامل به مسائل فنی کوهنوردی دارند؟” وقتی باشگاه‌های ما که همگی دارای مربیان دوره‌دیده‌اند آشنایی ابتدایی به مسائل فنی و چنین صعود‌هایی ندارند، از بقیه چه انتطاری می‌رود؟ در کدام قسمت فاجعه کول جنو شما ردپایی از مسائل علمی و فنی می‌بینید؟ جالب اینجاست هنوز مدت زیادی از وقوع حادثه توسط برخی دوستان در زمستان امسال در نتیجه رعایت نکات فنی! نمی‌گذرد.
بیانیه‌هایی صادر می‌شود که طی آن اشاره می‌شود که در صعود نام برده تمام نکات فنی رعایت شده بود! اجازه بدهید که خواننده مطلب شما، با ملاحضه عکس‌ها و فیلم‌های روی قله، نحوه صعود، نحوه فرود، ساعت فرود، عدم توجه به پیش‌بینی هواشناسی، فقدان پوشش بیمه کامل، چشم‌ها و پلک‌های یخ‌زده روی قله که همگی از مواردی هستند که حکایت از برنامه‌ریزی دقیق و بی‌نقص این صعود دارند در این خصوص قضاوت کند.
پویا سلیمانی، وکیل پایه یک دادگستری
