هر کس لب به سخن باز میکند و یا قلم بر کاغذ میزند و یا بر منبری نشیند و تریبونی در پیش ببیند بسیار شیوا و بسیار گیرا از سجایا و مزایا و کرامات و کوهنوردی بانگ بلند سر میدهد و گوید و گوید و گوید …
که کوهنوردی چنین است وچنان ، فلان است ،بمان
و مثال کلیشه ای تقسیم یک سیب را آرند به میان۰۰۰
هر کانال و هر گروه و هر محفل و هر انجمن نقل و نبات بپاشند و شیرین سخن بسرایند و به به گویند و احسن شنوند ….
اما وقتی که پای عمل آید به میان ،تهی گردد از آنهمه گفته های پیشین و شیرینی بیان۰۰۰
آری بسیار سخنها و حرفها ،پندها و نصیحتهای زیبا میگردد
و میچرخد در نوک زبانها و کپی پیست میشود در اینجا و آنجا و همه جا …۰
اما واقع امر جوردیگری است
میگویند کوهنوردان جز رد پا هیچ بر جای نمیگذارند
واقعا چنین است؟
در صورتی که قاطران و خران باربردار میبایست صف بشوند تا زباله هایشان را از ارتفاع
۳ هزاری ۴ هزاری به پائین حمل کنند
میگویند در کوهنوردی رقابت نیست …
در صورتی که رقابت و گوی سبقت ربودن از یکدیگر در همه تار و پودش جاری است
، چشم و هم چشمی ،لج ولج بازی …..
این که چیزی نیست ،آسفالت به آسفالت !
به نظر میرسد به مانند بسیاری از دیگر زمینه های اجتماعی در کوهنوردی هم به شدت اسیر و دست وپا بسته ی شعار شده ایم .
خوب حرف میزنیم ،اما بد عمل میکنیم
، پر مینمائیم اما تهی و خالی هستیم ….
اندکی بی اخلاقی را از دیگران برنمیتابیم و انتظار داریم همگان اسوه صبر و گذشت و مرام و هنر و ایثار باشند ….
اما نوبت به خودمان که میرسد ؟
زود خشم بر ما مستولی میشود ،گذشت و بخشش را گناهی نابخشوده مینامیم و ایثار را امری بیفایده و دِمده شده میخوانیم ….
آری بد جور دچار شعار زدگی شده است کوهنوردی …
ترس از این است مبادا همچون و بسان طنابی که زدگی دارد و تحمل فرود و آویزانی ما را ندارد به ناگاه دچار سقوط شویم …
سقوطی از این بدتر و از این بیشتر…
متاسفانه در این چند سال اخیر کوهنوردی از حالت خوب و دوستی ها ،گذشتها، همه خارج شده
کسانی وارد دنیای کوهنوردی شده اند جای ؟هست
دلنوشته در مورد کوهنوردی را کسانی می نویسند و می گویند که حتی سرسوزنی خودشان به آن عمل نمی کنند
و کسانی در قداست کوه شعار می دهند که باز جای ؟دارد
هنوز هم بعضی وقتها وبعضی کسان دربعضی جاها بدنبال تقسیم یک سیب در بین همه تیم هستند.
باشد که این چنین باشد.
