انسان و کوه

گام نهادن در محیط پاک و منزه کوهستان و همنشینی با کسانی که بی‌مقدمه با همدیگر دوست و یار صمیمی می‌شوند، خیلی لذت‌بخش و در پی خود همراه با آرامش خیال است؛ آنجا هیچ‌کس مشتاق قله و بازگشت به میل و خواسته خویش نیست؛ آنجا سبک و سیاق زندگی “یک نفر برای همه و همه برای یک نفر” می‌باشد؛ آنجا محبت و رفاقت در چهره و سیمای همه یکسان است؛ خودستایی و تملق‌گویی در کار نیست؛ آنجا طبیعت نیز از انسان می‌آموزد که بر فراز قله مهربان‌تر از همیشه به انتظار بماند؛ و انسان نیز حد و حدود خود را در برابر صلابت قله و طراوت شاخه‌ها و گل‌های باران‌خورده اندازه می‌کند؛ آنجا همه یا رهسپار قله‌اند و یا مراجعت به مصلحت و خاتمه برنامه؛ آنجا محل عبور یک‌طرفه نیست؛ هرگونه خودسری و تک‌روی ممنوع! آنجا قله انسانیت است٬ محل عاشقان طبیعت؛ آنجا همه بی هیچ منتی مهربانند و از گذشت و بخشش هیچ مضایقه نمی‌کنند؛ آنجا انسان و طبیعت در نبردی نابرابر در بلندای قله لحظاتی چند مصالحه کرده و به وحدت نظر می‌رسند. گام نهادن در بلندای قله و اهتزاز پرچمی که هزاران بار بی‌تقاوت از کنارش گذشته‌ایم؛ اینک ایستاده در سکوت مطلق اشک شوق از دیدگان جاری٬ اما فرصت اندک و باید قله را به صاحبش سپرد٬ آنجا کوهستان است٬ آن را گرامی بداریم.