بچه که بودم وقتی در کتاب درسی جغرافیا خواندیم که بلندترین کوه دنیا اورست نام دارد!پیش خودم تصور کردم که باید بروی نوک قله تابلویی باشد با این مضمون،قله اورست ارتفاع ۸۸۴۸متر،و زیرش هم نوشته است ورق سازی برادران صفدری بجز هوشنگ!بعدها که بزرگتر شدم و برحسب علاقه به کوهستان ،
فهمیدم که اصلا روی اورست که هیچ،روی کی تو و دئولاگیری و لوتسه و همه چهارده هشت هزاری دنیا هیچ تابلوی با هیچ عنوانی و سطح ارتفاعی نیست.
بعد می‌گفتم این مسنر چطور ثابت کرده که همه چهارده قله هشت هزاری را رفته وقتی هیچ تابلوی نبوده که ببوسدش آن بالا…؟!
،دلیلش را هم خب طبعا نمیدانم!
خودم همیشه بزرگترین انگیزه م رسیدن به قله س،یعنی بهتر بگویم شوق دیدن وصف ناپذیری را در خود همیشه داشته و دارم….البته حالا نمیدانم چرا کمی کمتر از پیش،حداقل به نسبت یکسال گذشته آنهم به حسب اتفاقی که از نزدیک لمسش کردم!یعنی وقتی از رفتن به یک قله چهار هزار و صد هفتاد متری درست یک ساعت مانده به قله برگشتم به محل کمپ،و بعد از آن مربی ام که در کمپ بود به سمت قله حرکت کرد تا با تیم باشد و وقتی نیمه های شب متوجه شدم که تا حدود ده دقیقه مانده به قله پیش رفته و منتظر برگشتن تیم مانده بیشتر از پیش جا خوردم!یعنی تا آن فاصله بروی و منتظر برگشتن تیم باشی و قله….تابلو…عکس…!ماچ و ….؟هیچ….
بیشتر از پیش با خودم فکر کردم که سطح تفکر فنی بودن و عالی بودن در هر رشته یی که یک انسان دنبال میکند به چه چیزهای میتواند بستگی داشته باشد آنهم بخصوص در کوهستان و رشته یی بنام کوهنوردی…برای همین دقیقا به این نتیجه رسیدم که ببخشید تا حالا برای خودم با چنگال آب می‌خوردم و چه لذتی می‌بردم ازین رفع تشنگی مثلا جان ع….م!
اینکه ما صرفا هدف را با هر نوع آمادگی جسمانی و طرز تفکر و تجهیزات و خوی و خلق رفتاری منوط به دیدن قله می کنیم و وقتی که رسیدیم آنچنان تابلو را بغل میکنیم و ماچ و بوسه راه می اندازیم که مجنون به گور پدرش بخندد اگر لیلی را آنگونه ماچیده باشد!جای تفکر ندارد…؟!والا اولش یک دل سیر خندیدن دارد…
مثلا روی قله یخچال یک تابلو هست و در پونصد متری فاصله از آن یک قله دیگر هست که تابلوی ش به نام کوبری ست هر هفته گروهی از ریشه می کنندش و گروهی دیگر باز روی همان ارتفاع در هفته بعد نصبش میکنند!جنگ بروی شکل تابلو ست یا قله را خب باید از آنها پرسید…البته شاید هم بخاطر بوسه های آبداری باشد که رویش می‌زنند و شاید میکنند و می برند برای آزمایش ماچ یابی!
این را هم بگویم که من خودم کم عکس با تابلو ننداخته ام و بعد ازین هم فرصتش پیش بیاید بازهم خواهم انداخت!!! فقط در یک مورد به وقت رسیدن تابلو را که زیر برف و مه مدفون شده را هم بوسیده ام و فیلمش را هم دارم!ولی حالا که فکر میکنم در آن روز من چقدر دانش کوهنوردی در آن شرایط آب و هوایی را داشتم و تا چه اندازه مجهز داشتیم صعود میکردیم فقط چشمانم را به سقف خیره میکنم راستش را بخواهید البته با توجه به قیاس میزان یک اپسیلونی دانش افزایی که از آن تاریخ برای خود داشته م! در این رشته…هفته پیش شنیدم که چنان ترافیکی بروی قله کلون بستک برای عکس انداختن با تابلو و بوسیدنش راه افتاده که هلیا از اصفهان باز قمه ش را بیرون آورده و با آن لهجه شیرینش گفته می‌خواین برین کنار یا شر کنم….!؟
انقدر ازدیاد جمعیت بوده که صف بسته اند و پشت هم رفته اند تا عکس بی اندازند…!آخرین نفر هم چون دو ساعت روی نوبت بوده خوب خودش را در آن هوا هم هوا کرده بود!
صرفا چند وقتی ست که درگیر این موضوع م و شاید به هیچ نتیجه یی هم نرسم….که صعود صرفا برای تابلو یا برای چیز دیگر…؟!این مقوله لب گرفتن از تابلوی روی قله هم که جای خودش…هفته پیش وقتی با یکی از دوستان تا نزدیکی قله یی می‌رفتیم با آن خستگی پرسید حالا تابلو قله قشنگ هست یا نه؟!
و وقتی که گفتم اصلا تابلو ندارد….نزدیک بود با نوک باتوم قرنیه چشم سمت چپم را به انگشت شصت پای راستم پیوند بزند و آهنگ برگشتن کرد حقیقتا که با خواهش و حالا بیا شاید زده باشند برایش راضی ش کردم به ادامه دادن!دیگر این التفاضات را زیاد کشش ندهیم باید بگویم:حالا صادقانه باید بگویم که مدتی ست…
درباره خودم لاقل به این نتیجه رسیده ام که از دیروز کمتر میدانم و سعی میکنم این خلا را تا آنجا که می‌شود جبران کنم،حالا با آمادگی جسمانی،مطالعه برای دانش افزایی،شناخت بیشتر محیط های جغرافیایی و آب و هوا شناسی و درکل مقوله فنی بودن را در حد نوک ناخن های دستم برای خودم بدست آورم…!چون فکر میکنم لذت خوردن آب برای رفع تشنگی حتی در یک ته استکان خیلی دلچسب تر از خوردن یک لیوان آب با چنگال ست!
بوسیدن تابلوی قله هم البته هر طور هم که شده به آن بالا برسی حتما لذت خاص خودش را دارد…!
