صعود، باز هم صعود.
تکرارصعود.
رسیدن به قله.
فتح قله زدن قله.
در یک فصل چند بار باید یک قله را صعود کرد؟
هر هفته مدام صعود از یک مسیر.
زود برو و زود برگرد.
آیا کوه، اکو سیستم و…فرصت احیاء پیدا میکند؟
و اصلا آیا این مسائل واقعا برایمان مهم است؟
آیا به فردا و فرداها می اندیشیم؟
و یا فقط به رقابت کردن می اندیشیم؟
و یا چیز دیگری در ذهن می پروریم؟
من با هر هدفی که قدم در کوهستان می گذارم، در برابر هر کار و اقدامی که انجام می دهم، مسئول می باشم.
مسئول در برابر خود و دیگران.
من حق ندارم هر گونه که دلم خواست عمل نمایم.
بریزم، بپاشم، تخریب کنم،
بنویسم و…..
هر چیزی اندازه دارد، از اندازه و ظرفیت خارج شد، می شود حال و روز طبیعت ما.
میشود کوههای زخمی ما.
آیا این بود پاداش دماوند که شده دیو کثیف پای در زباله؟!!
چه کرده ایم با عروس زیبای ایران زمین که اکنون سیه بخت شده!!
سبلان می گرید.
و کوهها همه زخمی هستند.
کمی مسئولانه عمل کنیم.
من امروز دهمین صعودم را جشن گرفتم!
فردا او صدمین جشن صعودش در یک فصل و آن یکی و….
خوب که چی؟
کار بزرگی انجام نداده ام.
من کوه نود هستم و نام مقدسی را یدک می کشم که این نام در نزد اکثریت مقدس می باشد.
و کوهنوردان مردان مقدسی میباشند.
پس نه خود و نه آن جایگاه را زیر سوال نبریم.
و هر وقت توانستیم به خود و دیگران کوه نوردی اصولی را بیاموزیم و یاد بدهیم مسئولیت پذیری را.
و بیاموزیم که “مسئول” باشیم در برابر کارهایمان.
آن موقع ادعا خواهیم داشت!
ولی چنین افرادی هیچگاه خود را به معرض نمایش نخواهند گذاشت.
و هیچ ادعائی نخواهند داشت و در گمنامی و بی خبری همیشه تلاش خواهند کرد برای اگاهی بخشیدن.
به امید کمی تفکر.
