کوله بستم پا به کوه و در پی یک شور و حال
الغرض پاکوب اول سخت خوردم ضد حال !
در خم پاکوب دیدم یک نفر بر کوله اش
آمپلی فایر گرفته با نوائی بر سرش !!
گوشم از اصوات انکر پر شد و حیران شدم
شور و حال از سر پرید و از درون گریان شدم
راه را کج کردم و با کوله ای پر ساز و برگ
دیدم آن گوشه جوانی می زند دودی به رگ !
در شگفت و حیرتم اینجا مگر مامور نیست ؟
کوه رفتن این جماعت را بگو منظورچیست ؟
با خودم گفتم : رها کن حرف بیهوده مگو
سر به زیر افکن و عیب دیگران را هم مجو
سر به زیر افتادم و رفتم کنار چشمه ای
تا طراوت بخشم این جان و لبان تشنه ای
تا که چشمم بر رخ قطران آن چشمه رسید
در خودم خشکیدم و رنگ از همین چهره پرید !
در شمایل چشمه بود و در فضائل کیسه بوکس
هر طرف ته مانده سیگاری تو گویی بوکس بوکس!
رنگ رخساره پرید اینجا مگر سیگار هست ؟
در میان کوله‌ها آدم مگر بیعار هست ؟!
پس چرا کوله کشیده این همه راه آمده ؟
با هزاران هن هن و صدها هزار آه آمده ؟
کوه رفتن کوله می‌خواهد هزاران راه سخت
کافه را ول کرده ای و با پشتی و موزیک و تخت !
باز گفتم در خودت باش ای رفیق نکته چین
در میان هر خطی باید گذاری نقطه چین
پشت سنگی را نشان کردم برای لقمه‌ای
پای خود بگذاشتم ناگه میان “تپه‌ای”
گفته بودن “تپه” میکاری به رویش سنگ نه
لوح نقاشی نباشد روی آن را تنگ به
الغرض روح و روانم خاک شد خوردم رَکَب
شور و حالم شد فقط گفتن که یارب العجب
این جماعت را کجا باید ندیدن جز به کوه ؟
گفت رندی : وقت مرگ و انتهای قبض روح
راه را کج کردم و قله فراموشم که شد
عاقبت شوری نیامد حال هم بهتر نشد !
