دلایل بالا رفتن صبر و تحمل در کوهنوردان :
مگر نه اینکه کوهنورد در سرمای طاقت فرسای زمستان با هر گام که بر میدارد شلاقی از سوز سرد و کولاک بر صورت خود تحمل میکند.
مگر نه اینکه کوهنورد در گرمای طاقت فرسای تابستان با هر گامی که بر میدارد شلاقی از گرما و تش سوزان گرما بر صورت خود تحمل میکند.
مگر نه اینکه کوهنوردان دل جان به سنگ سخره,یخ برف میسپارند.
مگر نه اینکه کوهنوردان از خود میگذرند به خاطر همنوردشان.
مگر نه اینکه ما کوهنوردان با سختی جسممان را با طبیعت وحشی, هماهنگ و مچ میکنیم.
مگر نه اینکه کوله سنگین بر دوش کشیدن مغایر با طنبلی و تن پروریست.
و اینچنین است که در اوج به چالش کشیدن جسم روحمان بر جسممان قلبه میکند تا به قله والای انسانیت که شامل :مرام معرفت و منش اصلی کوهنوردیست,صعود کنیم.
و آنجاست که رفته رفته صبر و آستانه تحمل یک کوهنورد بالا و بالاتر میرود و به قول معروف میگویند کوهنوردی مدرسه بزرگ انسان سازی و خود سازیست.
از دید دیگر کوهنوردی تنها ورزشی است که مرزی بین انسانها ندارد,جنسیت رنگ پوست ملیت سطح مالی قد شگل قیافه و…در کوهنوردی واقعی جایی ندارد و این هدف ولای کوهنوردیست که همان انسان بودن است ,حرف اصلی است.
کوهنورد واقعی میکوشد تا هر چه بیشتر منش و مرام خود را ارتقا دهد و نه لباسها لوازم و تجهیزات برند و صعودهای بلند مرتبه و مدارک مربی گریش را
معنی و هدف اصلی بالا رفتن از کوه یعنی :
بالا رفتن آستانه تحمل , بردبرای و بالا رفتن ظرفیت درونی انسان است.
در واقع تحمل تشنگی خستگی گرما سرما و عصبانیت است.
و همه و همه این موارد یعنی بالا رفتن سطح انسانیت,یعنی فراگیری صبر و طاقت و به قول عزیزی واکسینه شدن در مقابل ضعفهای جسمانی و روحی روانی میباشد,صعود یعنی با آغوش باز به دنبال هدف رفتن ,یعنی به دنبال امید رفتن.
امید است همه ما کوهنوردی را با اولویت بالا رفتن سطح مرام و منش کوهنوردی در درون خود دنبال نماییم که همانا با بالا رفتن سطح منش کوهنوردی سطح صبر تحمل و انسانیت خود را بالا برده ایم.
