بیانیه کمیسیون و تحلیل حادثه پل خواب
مرتضی شش میانی نصب کرده بود. میانی پنجم و ششم در شرایطی که مرتضی موقعیت پایداری داشت در فاصله ۲۰-۳۰ سانتیمتری یکدیگر نصب شده بودند.
ششمین ابزار در حالتی نصب شده بود که مرتضی قامت خود را کاملا کشیده و نوک پنجه ایستاده بود.
مسئله مهم در این حادثه استحکام میانی چهارم بود زیرا هنگام پاندول از ارتفاع هشت متری اخرین نقطه ای بود که میتوانست جان مرتضی را حفظ کند زیرا میانی سوم به زمین نزدیکتر از نقطه ای که مرتضی در ان قرار میگرفت، بود و در صورت سقوط احتمالی ،هیچ کمکی به او نمیکرد.
پس از حادثه ،پیرامون وضعیت میانی چهارم مجادله سختی در گرفته و دو گزارش روایت میشود.
یک روایت حاکی از انست که قبل از سقوط، میانی چهارم از شکاف خارج شده بود و دومی بر این باور است که بر جای خود قرار داشته و‌هنگام سقوط در پی ابزارهای ششم و پنجم خارج‌شده و سه میانی با هم زیپ شده اند.
این جدل از آن رو اهمیت دارد که خروج میانی چهارم قبل از سقوط،درجه ریسک را افزایش می دهد و هشدار جدی ای برای افزایش مراقبت و اقدامات احتیاطی تلقی میشود.
چون متاسفانه از جانب جواهرپور و زانیار هیچ اقدام احتیاطی صورت نگرفته است،اگر خروج میانی چهارم صحت داشته باشد بی توجهی و اهمال هر دو تن در قبال حفظ جان مرتضی محرز است در غیر این صورت انها میتوانند شرایط را عادی شمرده و همه مشکل را به چند ثانیه اخر که هیچ اقدامی میسر نبوده است، منحصر کنند.
زانیار اصرار دارد که میانی چهارم هنگام سقوط خارج شده است و‌خود را فارغ از هر خطا و مسئولیتی میداند .او می گوید تنها مورد مشهود قرار گرفتن طناب بین پاهای مرتضی بود که من دو سه بار به مرتضی هشدار دادم ولی مرتضی قادر به واکنشی نبود.
اما حسن جواهرپور از ابتدا به خروج میانی چهارم اعتراف نموده و ان را پذیرفته است.
در حقیقت این اعترافی خواسته یا ناخواسته بر علیه خودش و زانیار است.
البته جواهرپور میگوید واکنش نشان داده و از مرتضی خواسته است کوییک بیندازد ولی این واکنش هیچ ارزشی ندارد زیرا حتی فرشاد و زانیار صدای او را نشنیده اند چه رسد به مرتضی.
اگر جواهرپور نیز همچون زانیار خروج میانی چهارم را انکار می کرد ،هر دو انکار، ارزش خاصی نداشت زیرا هر دو تن در مظان اتهام کوتاهی و تقصیر قرار دارند اما اعتراف متهم در شرایط عادی، به امری که به زیان اوست یا اعتراف به تقصیر با ذکر مورد و دلیل، قطعا اعتبار دارد.
دستکم جواهرپور در این بابت نیمی از راه درست را پیموده است.
اما داده های ما به همین جا ختم نمیشود زیرا این حادثه تلخ و دردناک شاهدی استثنایی هم دارد.
فرشاد میجوجی شاهدی است که من وحود و حضور او در این صحنه را فرصتی یگانه برای گشودن چشمان ما به حقیقت ، بیداری وجدان های خفته و صیانت از اخرین حق مرتضی در این جهان میدانم.
پس از اینکه فرشاد از چیدن ابزارهایش فارغ میشود ،برای تماشای صعود مرتضی سر بلند میکند و مرتضی را می بیند که خود را از ابزار ششم بالاتر کشیده و قصد حرکت به سمت راست دارد و میانی چهارم که فرندی ریز با بادامکهای قرمز و نقره ای بود با یک کارابین روی میانی سوم افتاده و طناب در فاصله ای به طول تقریبی سه متر، مستقیم از میانی سوم به پنجم کشیده شده است.
فرشاد فورا در عرض دو سه ثانیه شرایط را ارزیابی و خطر را احساس میکند.بی هیچ درنگ و ملاحظه ای از بابت مقررات و پرنسیپها در کار انها دخالت کرده و به مرتضی می گوید مرتضی رول بگیر.
اخرین فرصت نجات مرتضی همین لحظه است.
متاسفانه زانیار به فرشاد میگوید بگذار کارش را بکند.
پس از ان زانیار طناب میدهد و مرتضی پای راستش را برای حرکت به راست بر می دارد. در این لحظه او هنوز قدرت واکنش داشت و در ان هنگام حمایتچی باید به جای طناب دادن از او می خواست که رول بگیرد.
به بحث اصلی باز گردیم.
در اینجا علاوه بر اعتراف جواهرپور، شهادتی دقیق و شفاف و شاهدی فعال با حس مسئولیت بسیار بالا را در برابر انکار متهمی منفعل داریم.
ایا عقل سلیم اجازه میدهد مشاهدات دقیق یک شاهد و اعتراف یک متهم را کنار گذاشته و انکار متهم دیگر را بپذیریم؟
عمل زانیار ازین دو‌حالت خارج نیست یا انقدر سهل انگار بوده و مسئولیت خود را سرسری گرفته که متوجه خروج میانی چهارم نشده یا انکار حقیقت را برای تبرئه خویش پیشه کرده است.
گفتنی است که فرند چهارم بدون اسلینگ نصب شده بود و به دلیل کوتاهی طول، در طناب ، شکست انداخته بود و همین ضریب خروج ان را افزایش داده است.
قابل ذکر است که کمیسیون محترم نیز خروج میانی چهارم ،قبل از سقوط را تایید میکند و جواهرپور را بابت” عدم انجام هرگونه عکس العمل نسبت به خروج میانی چهارم” مقصر دانسته و این تقصیر را بسیار مهم ارزیابی نموده است.
