کوهستان

کوهستان پاک و مغرور است

ره قله بسی دور است

زمین از برف پوشیده است

سرما سخت پر زور است

زقلب خویش می خوانم ندائی آسمانی را

نوای مهربانی را

طنین گامهایی از جوانی را

به چشم انداز هر سویم طبیعت سخت بشکوه ست

تو گویی زندگی اینجاست

زهرجا عاشقی پیداست

درونم شورشی برپاست

سپیدی           سادگی         دلدادگی

این بخشش کوه هست

صدای هر قدم در گوش می پیچد

سکوتی دلنشین جاری

نفسها روبه دشواری

نه رنجوری

بیماری که باشد گاه هوشیاری

به سوی قله می پویم رهی از یک زبانی را

میان راه می بویم شمیم مهربانی را

به روی قله می جویم شکوه جاودانی را

در اینجا همنوردان سر به سر مهر و صفا هستند

وجودی بی ریا هستند

زعادتها همه رَستند وازجام دگر مَستند

چکاد کوه میخواند تو را

ای همنورد من

که جانت تازه گرداند

زُداید خستگی از تن

ستیغ صخره ها گویند نشان استواری ، پیام بردباری را

که بعد از زمهریر سخت و جان فرسا

نشان زندگی پیداست

به هر جا جوششی  برپاست

هزاران نغمه خوان کوه

هزاران لاله بشکوه

هزاران سرو زیبا در میان صخره ها نستوه

شکوه و زایش بالندگی در بسترسرما

« واین است درس کوهستان برای آدم دانا »

دوباره کوله را بر دوش میگیرم

سترک کوه را آغوش می گیرم

و رفتن ها   رفتن ها

گذشتن ها

ز بالا ها و پستی ها

سرانجام آخرین پستی و دیگر هیچ

حریم قله در زیر قدم هایت

غرور قله در پایت

بکامت باد این مستی

در این هنگام هستی

چه زیبا لحظه ای نیک است

« خدا اینجا چه نزدیک است»

آرش خلیلی