کوهنوردان و رفتارشان قابل ارزیابی اند ، اما چه کسانی قابلیت ارزیابی رفتار آنها را دارند ؟
نوشتاری که پیش روی شماست ، جستاری کوتاه در همین باره است . در ابتدای نگارش این متن اشاره میشود که هیچ انسانی را نمی یابید که خطا نکرده و آثار زیانبار خطاهای خویش را به چشم ندیده باشد .
چرا که دانش انسان بر پایه” تلاش و خطا ” به دست آمده است ، ادیسون سخن زیبائی گفته :… [ برای رسیدن به مقصود هزاران راه را رفتم که اشتباه نبود اما به مقصد نمی‌رسید ، و سپس راه دیگری را بر می گزیدم ] . در این گفتار ادیسون نکته ای نغز نهفته است . اینکه تجربه کردن راه‌های گوناگون ، و در پایان رسیدن به هدف ، لازمه پویایی و از بدیهیات آفرینش بشر است . و همچنین خطا کردن بخشی از بدیهیات آفرینش انسان برای رسیدن به چیزهای تازه و راه های جدید میباشد.
ورزش کوهنوردی نیز مستثنأ از این قاعده نیست ، و همواره در طول زمان تجارب کوهنوردان روز بروز بیشتر ، و آسیب‌های ناشی از آن کمتر از پیش گردیده ، و کدام کوهنورد را می توان یافت که بگوید در مسیر کوهنوردی خویش خطایی نکرده است. ؟
لیکن گاهی در کوهنوردی نخستین خطا میشود پایان زندگی .
بر این پایه چه کسانی قابلیت این را دارند که خطاهای کوهنوردان را مورد ارزیابی و بررسی قرار داده و ایرادات آنها را به طور پنهان و یا در برابر نگاه دیگران به زبان بیاورند .
پرسشی که هنوز برایش پاسخی نیافته ایم . زیرا متأسفانه در این ورزش ، هیچ کس ، دیگری را قبول ندارد .
هنوز صعودهای انفرادی هست !
هنوز صعودهای پرسرعت هست!
هنوز عدم آموزش هست !
هنوز اتفاقی نمی افتد هست !
هنوز ادعا هست ، و هنوز ادعا هست !
