کوه / تجسم بخش معنا

به گزارش بام نیوز، اینکه کوهنوردی ورزشی است تقلیدی را به هیچ وجه نمی پذیرم ، مثل این می‌ماند که بگوییم افلاطون هنر را تقلید کرده بود ، و البته پرداختن به این فرضیه نگاهی کاملأ شخصی ست ، و چنانچه در تاریخ هنر به معنای هنر مفهومی نگاهی گذرا بیاندازیم ، درخواهیم یافت که در آتن زمانه ی وی ، هیچ نشانه‌ای از ساختار هنر به معنای چیزی که اکنون میدانیم و میبینیم وجود نداشته است .
اما شباهتِ گونه ، یا هر اثر ، در حافظه شخصی ماست که این فرضیه را دنبال می‌کنیم .
رفتارهای فنی و تکنیکی یک کوهنورد را شاید بتوان در چارچوب یک کنش تدریس شده و سازمان یافته طبقه‌بندی کرد ، اما آیا شیوه‌های گذر از بحران ها و تصمیم‌گیری‌های وی را می‌توان در یک چهارچوب عمومی گنجاند ؟ بی شک اینچنین نیست .
ما به طور عام قادر به تشخیص این بوده ایم که رفتار فرد یا گروهی یک کوهنورد ، و یا یک گروه کوهنوردی را در کوهستان مورد بررسی قرار داده و بدانیم که این رفتارها در چهارچوب بازی است. یا انجام یک فرآیندی پیچیده ناشی از آموزش های آکادمیک و تجربی …؟
و اما این دیدگاه را می‌توان در قالب “شباهت خانوادگی” به واکاوی و بررسی نشست . نشانه‌هایی چون شباهت بینی ، چشم ، اندازه و ابعاد اجزای بدن ، و نه البته به طور تمام و کمال رفتار اجتماعی یک فرد .
بکارگیری دانش کوهنوردی در موقعیت های بحرانی ، یکی از چالش‌برانگیزترین موارد در رفتار با طبیعت و کوهستان ، و صد البته حوادث کوهنوردی است . اینکه یک کوهنورد با بهره‌گیری از دانش و تجربه خود در زمان حادثه ، چه واکنش و بازخوردی را ارائه می دهد ، به دیدگاه وی از نگاه “زیباشناختی” و انسانی ربط پیدا میکند ، که ارتباط با “ذات گرایی” وی دارد ، و نه البته تقلید صرف .
در بررسی حوادث کوهنوردی اخیر به این نکته بیشتر پی بردم که واکنش بخش‌های گوناگون این ورزش در برابر حوادث و برخورد با آن در پیش هر کدام از منتقدان متفاوت بوده ، و هر کدام بر اساس تجربه و دانش خود به ارائه راهکار و ثبت دیدگاه خویش پرداخته اند . و این خود نشانه آن است که کوهنوردی و فرهنگی درونی این ورزش ، تقلید ناپذیر است ، هر چند که در رفتار کوهنوردان شباهت‌های ظاهری نمایان است ، اما دیدگاههای گوناگونی را می‌توان در نگاهی ژرف تر و واکاوانه تر از این قشر اجتماع به بوته بررسی و پژوهش سپرد .
در پایان بر خود فرض میکنیم که کوهنوردی را با هنر مقایسه کرده ام ، مقایسه ای از جنس “زیباشناختی سنتی” با روایتی مدرن از” ذوق و زیبایی ” .
و این یک پرسش کلیدی است که ؛ آیا همه ما با یک روش ، و البته تقلید وار به کوهنوردی می‌پردازیم ؟
و اینرا نیز میدانم که از سوی بسیاری از کوهنوردان و پیشکسوتان مورد نقد قرار خواهم گرفت ، به این دلیل که کوهنوردی را با سایر علوم و دانش‌های انسانی و الهی مقایسه و مورد بررسی قرار داده ام . و چه کسی است که باور کند اینها از هم الهام نگرفته و اثر گذار نیستند !؟ اما همچنان ، با همه اثرگیری از هم ، به شکل مستقل در جهان خویش رشد می‌کنند ، و روزی خواهد رسید که به این بیاندیشیم ؛ آیا کوهنوردی را میشود به عنوان یک هنر به معنای واقعی پذیرفت ؟
ورزشی که به دنبال “تجسم بخشی معنا” در قالب رفتاری به ظاهر فنی و تکنیکی است .