گهگاه کۂ واژه اے بر طاقچہ اے مے نشانم
از شوق روے توست
و بسیــــار خامـُشے امــ
از اندوه نبودنت
خاک فرش این کومۂ خاموش
تکہ هائـــے از شعرهاے منند
کجائے …؟
بیا کہ در امتداد آمدنت
واژه هایم به پاخیزند
مرا بخواه ….
پافشارانہ تر از خواهش کودکانگے
بگذار عاشقانہ هایم ، طعم گامهاے ترا
عِــطر ترا …
نهراس ، به کسے نخواهم گفت شعرهایم بوی ترا مے دهد .