۱٫ کوهنوردی به صورت انفرادی
۲٫ کمبود تجهیزات و لوازم
۳٫ فراتر از توان فعالیت کردن
۴٫ برنامه‌ریزی غلط
البته در آسیب‌شناسی این قضایا باید به نوع نگرش عموم مردم ایران نسبت به کوهنوردی توجه داشت.
در هیج کجای دنیا مردم کوهنوردی را جدا از تجهیزات استاندارد و مربی نمی‌بینند. ما حتی برای انجام بی‌خطرترین ورزش‌ها هم نیاز به مربی و امکانات استاندارد داریم. حال آن که در کوهستان به عنوان یک محیط طبیعی و بکر، نه قابلیت امدادرسانی خوب وجود دارد و نه عملیات جستجو در آن به خوبی انجام می‌پذیرد.
عضویت در باشگاه‌ها یا گروه‌های کوهنوردی، به خودی خود در کاهش آمار تلفات کوهستانی تاثیرگذار است. مردم در ایران اغلب یا انفرادی کوهنوردی می‌کنند یا با دوستانی به کوه می‌روند که به لحاظ دانش کوهنوردی در سطح بالایی نیستند.
ضمن این‌که ما در بخش جهت‌یابی، نقشه‌خوانی، کار با قطب‌نما یا جی‌پی‌اس هم ضعف‌هایی در کشور داریم که خود مشکلات را بیشتر میکند.
