يك موقعيت بسيار خطرناك است كه در ارتفاعات اتفاق ميافتد و زندگي كوهنورد را به مخاطه مياندازد.
هنگام بروز آن ريههاي فرد مصدوم مملو از مايع ميشود؛ به طوري كه عمل تنفس به سختي صورت ميگيرد و اكسيژن كافي براي تداوم حيات به شخص نميرسد. وقوع اين بيماري تقريباً غير قابل پيشبيني است.
ممكن است به طور ناگهاني در فردي كه ظاهراً همهوايي پيدا كرده است يا افرادي كه به سرعت صعود ميكنند يا كساني كه به دليل عدم همهوايي مجدداً صعود ميكنند، رخ دهد.
از موراد تشديد كننده اين بيماري مواجهه با سرما و فعاليت بدني است.
تنشهاي جسماني در مقابل اين بيماري محافظتي نميكند. به نظر ميرسد كه ادم ريوي ناشي از صعود به ارتفاعات حدود ۵/۲ درصد از صعودكنندگان ۲۰۰۰ تا ۴۵۰۰ متر را تحت تاثير قرار دهد.
اما در ارتفاعات بين ۴۵۰۰ تا ۶۵۰۰ متر به بالا بيشتر ديده ميشود. مرگ و مير آن در صورت درمان، ۱۱ درصد و در صورت عدم درمان ۲۴ درصد ميباشد.
به دليل تشابه علائم ادم ريوي با بيماري حاد كوهستان، كه در نتيجه صعود سريع اتفاق ميافتد، در مراحل اوليه اين دو با هم اشتباه ميشوند.
علائم بيماري حاد كوهستان عبارت است از سردرد، بي اشتهايي، حالت تهوع، احساس بيماري، اسهال.
ساير علائم آن بسيار شبيه علائم ادم ريوي است؛ نظير اضطراب، تنگي نفس، تند شدن ضربان قلب و سرفه كه علائم مذكور تشخيص اوليه مشكلات ناشي از صعود به ارتفاعات را ميسر ميسازد.
در صورت عدم توجه به علائم فوق، علائم شديدتري بروز خواهد كرد و زماني كه شخص به خستگي وافر ناشي از بيماري برسد، كليه علائم ذكر شده به بدترين وجه ظاهر خواهد شد و در نهايت منجر به خس خس سينه و خروج مايعي صورتي رنگ از ريه ميشود. در اين مرحله مصدوم به طور جدي در خطر است و احتمال كلاپس ريوي و مرگ قريبالوقوع خواهد داشت. به منظور جلوگيري از مشكلات فوق با يك برنامه معقول همهوايي ميتوان با اين بيماري مقابله كرد.
به اين ترتيب كه در ارتفاعات ۲۰۰۰ متر، روزي ۳۰۰ متر و در ارتفاعات ۴۵۰۰ متر به بالا، روزي ۱۵۰ متر صعود كافي خواهد بود. در صورتي ميتوانيد مطابق برنامه پيشنهاد شده صعود كنيد كه با هيچ يك از مشكلات مذكور مواجه نشده باشيد.
در صورت مشاهده هر يك از علائم فوق بايد فرود آييد. سه روز استراحت از اهميت بسزايي برخوردار است. بهتر است كه پايينتر از نقطه صعود به استراحت بپردازيد.
