آقا! اجازه…

خیلی‌ها اعتقاد دارند کوهنوردی ورزش مقدسی است.
خیلی‌ها خدا را در بالای کوه‌ها جستجو
میکنند و می‌گویند در قله به خدا نزدیک می‌شویم.
اعتقاد دارند کو‌هنوردان انسان‌هایی فداکار و از جان گذشته می‌باشند.
من فکر نمی‌کنم چنین نظریاتی زیاد بر پایه واقعیت استوار باشد!
در قله، هیچ نزدیکی به خدا وجود ندارد.
خدا در شلوغ‌ترین شهرها،
در کثیف‌ترین مکان‌ها،
در عمیق‌ترین غارها
در همه و همه‌جا حضور دارد.
قله هیچ نیست و فتح قله برای هیچ کوهنوردی افتخار نیست.
کوهنوردی نوعی خزیدن به درون است.
نوعی خودشناسی است.
شاید بگویید خودشناسی مقدمه‌ای بر خداشناسی محسوب می‌شود.
درست است.
بحثی که وجود دارد این است که خودشناسی مختص کوه‌نوردی نیست.
در اتاقی نمور و تاریک،
در استادیومی پر از جمعیت، می توان به خودشناسی رسید.
می‌گویند در کوهنوردی خودنمایی جایی ندارد. نه! این هم درست نیست.
بسیاری از کسانی که دنبال ثبت رکوردها هستند یکی از اهداف اصلی‌شان خودنمایی است.
کسان زیادی که در “سه‌تپه” خودمان ورزش می‌کنند خودنمایی را لذت‌بخش می‌دانند.
در مسیر دماوند،
در مسیر سبلان،
در مسیر توچال خیلی هارا می بینی که خودنمایی می‌کنند.
خیلی‌ها هم جانشان را فدای
چنین ایده‌ای کرده اند…!