انجمن پزشکی کوهستان ایران: پیش از هر چیز به مقام کوهنوردانی که در هر شرایطی اصل حمایت را در کوهنوردی رعایت می‌کنند و جان دیگر کوهنوردان برایشان از صعود ارزشمندتر است احترام می‌گذاریم.
و اما یک قانون نانوشته در کوهنوردی ایران هست که هیچ کس زیر بار آن نمی رود و آن را قبول ندارد. همین نوشتار پس از انتشار با مخالفینی روبرو خواهد شد که این قانون نانوشته را رد خواهند کرد و هزاران دلیل خواهند آورد که نگارنده در اشتباه است.
و اما این قانون چیست؟
اصل حمایت در کوهنوردی ایران زمانی کاربرد دارد که شما ارتباط عاطفی و دوستی عمیق با همنورد خود داشته باشید، در غیر این صورت چنانچه به طور اتفاقی و ناگهانی با گروهی از کوهنوردان همراه شدید و در هنگام صعود دچار کمبود انرژی و حادثه گشتید، به دلیل عدم وجود روابط عمیق دوستانه و عاطفی، با کم توجهی و یا بی توجهی گروه ناآشنای همراه قرار خواهید گرفت، و مسئولیت جان تان بر گردن خودتان است.
در برخی از حوادث در کوهستان که بدان اشاره خواهم کرد، نمونه های قابل اثباتی را در معرض دید همگان قرار خواهم داد تا بدانید که این قانون نانوشته چندان بی کاربرد هم نبوده است و هر از چند گاهی تلفات جانی ناشی از این رفتار را به چشم دیده ایم و دور از انتظار نیست که بیشتر هم ببینیم.
به دنبال دگرگونی فرهنگ کوهنوردی، از ورزشی دلی و مرامی و اخلاقی، به رویه ای تجاری، نمایشی و رقابتی، برخی از قوانین دچار تغییر شدند و نگاه ها به این به اصطلاح ورزش عوض شد.
دلائل:
۱. رسیدن به قله و ثبت صعود به هر قیمت
۲. بالا بودن هزینه های صعود (برون‌مرزی، درون مرزی)
۳. فرهنگ بین گروهی و احساسی و به دور از منطق کوهنوردان تازه پا و آموزش ندیده
۴. ابداع روش های تازه و بدیع در نوع صعود به قله ها (سرعتی)
این ها بخشی از دلائل نگارنده بر عوامل ایجاد فاصله بین آرمان های کوهنوردی اصیل است، که اصل حمایت در آن، یکی از برجسته ترین قوانین است.
حادثه #پوبدا نمونه بارز و تازه این مدعاست که چنانچه کوهنوردی هرچند هموطن شما هم باشد، اما تازه او را دیده اید و هیچ ارتباط دوستانه ای با وی ندارید، هیچ وقعی به او نمی گذارید و در میان راه رهایش می کنید و به راحتی می گوئید مسئولیتش با ما نبود! اما به طور انسانی و اخلاقی نباید او را رها می کردید.
یا در حادثه #کولجنو #اشترانکوه، یکی از عوامل حادثه، ناآشنا بودن اعضای تیم با یکدیگر و عدم اطلاع از میزان توانایی همنورد خانمی که به همراه تیم رفته بود و به خاطر “پـَنیک کردن” در بخشی از مسیر، چند ساعتی تیم را معطل کرده و حادثه کم کم جان می گیرد، و نتیجه اش از دست دادن زمان و بازگشت در شرایطی نامساعد و لاجرم حادثه برای کل تیم به وجود می آید.
اینکه حادثه در کوهنوردی هست، قبول. اما نه به خاطر تصمیمات نادرست یک کوهنورد یا سرپرست تیم. حادثه اخیر در دماوند و جان باختن یک کوهنورد مشهدی به دلیل تکروی و صعود یک نفره؛ نشان از همین تصمیمات اشتباه است، در گزارش خبرگزاری آمده است که چند کوهنورد غریبه به فکر صعود خود بودند و مسئولیت را نپذیرفتند و همراه وی نشدند تا او تنها نباشد. که در نگاه منصفانه درست است، چرا که آن فرد برنامه صعودشان را مختل می کرده است.
اینجاست که به همان قانون نانوشته بر می خوریم، که برای برنامه های #کوهنوردی با کسانی همراه شوید که با شما ارتباط عمیق و دوستانه داشته باشند و حاضرند به خاطر شما از صعود دست بکشند و همراهی تان کنند، نه آنکه رهایتان کنند و فقط به فکر رسیدن به قله تحت هر شرایطی باشند. چیزی که در کوهنوردی ایران چیز تازه‌ای نیست.
به گمان باید قانون تازه ای را به قوانین کوهنوردی الحاق کرد، با این مضمون که؛ با گروه هایی که هیچ شناختی از شما ندارند و شما را به عنوان همراه و به طور لحظه ای در میان خود پذیرفته اند به کوه نروید، زیرا اصل حمایت در این همراهی به پایین ترین سطح خود خواهد رسید.
به قلم ا. ملیحی
انجمن پزشکی کوهستان ایران
